1. De Nieuwe (5)

“Ik ben met de fiets” mompelde ik en ik stribbelde lichtjes tegen.
“Ik zag hem zo gaan halen” stelde hij mij gerust en hij glimlachte warm. “Maar eerst zet ik je in de auto met de deuren op slot” hij grinnikte en trok me opnieuw vooruit.
Ik ging gedwee met hem mee naar zijn grijze 4x4. Nog voor ik goed en wel mijn been had opgetild om in te stappen bukte hij zich en sloeg bijna letterlijk mijn benen vanonder mijn romp. Ik viel achterover en was even bang dat ik weer met een smak tegen de grond terecht zou komen, maar natuurlijk ving hij mij op.
“O” was mijn reactie en ik zag dat ij opnieuw die trotse grijns op zijn gezicht had.
Koppig kruiste ik mijn armen op elkaar en staarde voor mij uit. Ik hoorde hem grinniken, maar ik ging er niet op in.
Zonder enige moeite hief hij mij de auto in, nog steeds breed grijnzend. Ik weigerde ook maar een seconde opzij te kijken. Grinnikend sloeg hij de deur dicht en ja hoor, hij deed de deur echt op slot.
Ik zakte nog wat dieper in de zetel onderuit en fronste mijn wenkbrauwen. Pijnlijk, maar dit keer dragelijk, dus bleef ik fronsend voor me uit kijken.
Ik hoorde hoe hij mijn fiets achteraan in zijn wagen legde en vast legde met touwen. De deur aan mijn linkerkant ging open en hij sprong de auto in.
“Hoe is het met je hoofd?” vroeg hij
“Best”
Hij grinnikte opnieuw en startte de auto.
“Ben jij altijd zo of is het door de hoofdpijn?” vroeg hij terwijl hij de baan opreed.
Ik gluurde even naar hem in mijn ooghoeken en keek recht in zijn ogen. Mijn frons ontdooide onmiddellijk en maakte plaats voor een lichte blos op mijn wangen. Ik keek meteen weer voor mij uit.
“Door de hoofdpijn” mompelde ik.
Hij keek weer voor zich uit en knikte grijnzend. Zijn hand rekte zich naar de radioknop en zette de muziek stilletjes aan. Hij floot vrolijk mee en tikte ritmisch met zijn vingers op zijn stuur.
Na een tijdje betrapte ik mezelf erop dat ik mee neuriede, wat blijkbaar tot zijn grote plezier was, want hij grijnsde naar mij. Ik kon niet anders dan terug grijnzen.
“Zo, waar woon je?” vroeg hij
“Het rondpunt op en dan de derde afslag links” antwoordde ik. “Het 6de huis in de rij.”
“Okidokie”
“En waar woon jij?” vroeg ik nieuwsgierig. Voor wat hoort wat.
“Le Rush” zei hij fier.
“Het indianenreservaat?” vroeg ik verbaasd. Maar eigenlijk was het wel logisch, gezien zijn getinte huid. Hij zag er eigenlijk wel best een indiaan uit. Ik grinnikte even.
Hij keek verbaasd in mijn richting.
“Wat is daar grappig aan?” hij keek nu wat gekwetst in mijn richting.
“Niks, ik bedacht gewoon hoe logisch het eigenlijk was.” Antwoorde ik snel. Ik wou zijn gevoelens niet kwetsen, zeker niet nu hij me speciaal naar huis voerde. “En je ziet er best uit als een indiaan” voegde ik er grijnzend aan toe.
Hij lachte meteen weer zijn brede lach. “Ik heb inderdaad wel een grote indianenneus”
Ik grinnikte opnieuw. Eigenlijk vond ik zijn neus best nog meevallen.
Hij grijnsde naar mij. Zijn witte tanden leken wel te stralen en vielen extra goed op door zijn getinte huid. Ik staarde weer naar mijn handen die op mijn knieën lagen en tikte zenuwachtig met mijn vingers.