1. De Nieuwe (4)

Het volgende dat ik mij herinnerde waren vage stemmen in mijn hoofd. In eerste instantie dacht ik dat ik gek werd, maar toen werden de stemmen duidelijker.
"Hoe lang ligt ze hier nu al?" Vroeg een bekende mannenstem.
"Toch al zo'n 3 uur" antwoordde een vrouw
"Volgens mij wordt ze wakker"
Ik merkte dat er iemand naast me kwam zitten, want de mattras begon naar links over te hellen. Ik draaide mijn hoofd automatisch naar links en opende mijn ogen. Deze moesten blijkbaar nog aan het felle licht in de witte ruimte wennen, want ik kon alleen maar schimmen onderscheiden.
"Gaat het Zara?" vroeg de mannenstem weer.
Ik kreunde. Mijn hoofd tolde doordat het daarnet van positie was veranderd. Ik kneep even mijn ogen toe en opende ze dan weer. De donkere schim links van mij werd duidelijker. Ik herkende de warme lach, zijn getinte huid en zijn donkere ogen. Ik fronste mijn wenkbrauwen waardoor de nieuweling nog breder ging grijnzen.
"Slaapkop"
Ik grijnsde flauw terug, maar ook dat deed pijn aan mijn hoofd. Ik wreef met mijn hand op de plek tussen mijn ogen en voelde een bult zo groot als de Mount Everest. Ik kreunde opnieuw.
"Auw, mijn hoofd" stamelde ik, duidelijk nog wat slaapdronken.
"Sorry, mijn schuld" mompelde de jongen.
"Ik had de honkbal te hard naar jou gesmeten" bekende hij.
Toen werd alles weer duidelijk. De gymzaal, het honkbalterrein, de teams, mijn losgeslagen knuppel en die gele waas die naar me toe kwam was blijkbaal de bal. Ik zette me recht en had er ook meteen spijt van. Mijn hoofd protesteerde hevig en klopte mee met het ritme van mijn hart, maar ik weigerde opnieuw hulpeloos te gaan neerliggen. Ik keek naar de jongen zijn arm op mijn rechterschouder had gelegd ter ondersteuning. De arm gloeide als een verwarmdeken in mijn nek, maar dat was best ontspannend. Het nam de druk uit mijn hoofd weg. Ik keek hem aan, op zoek naar een bult van de knuppel, maar ik zag niks.
"Tegen, tegen wie mijn knuppel terecht gekomen?" stamelde ik
"Niemand, ik heb hem gevangen" hij grijnsde trots.
Gevangen? Onmogelijk! Die knuppel zoefde met veel snelheid naar hem toe, ik wist het zeker. Of misschien toch niet zo zeker. Na die klap op mijn hoofd was het best een grote chaos in mijn hoofd.
"Ik ben trouwens Mitch" Zei hij, nog steeds trots grijnzend.
"Zara" antwoordde ik kort.
"Nogmaals sorry voor die honkbal" zei hij verontschuldigend en hij wreef even zacht met 3 warme vingers over de bult. Ik kneep mijn ogen samen door de aanraking. De bult was best een gevoelige plek.
"Juffrouw, is het oké dat ik haar naar huis voer? Ze is nu toch niet echt in staat meer de lessen te volgen." hij glimlachte naar de verpleegster, die vriendelijk terug glimlachte.
“Tuurlijk mijn jongen, ik schrijf een briefje”
"Ik ga niet naar huis!" protesteerde ik en fronste mijn wenkbrauwen om mijn opstandigheid te versterken. Slecht idee. Ik kromp ineen van de pijnscheut die door mijn hoofd trok. Stomme honkbal.
Niemand sloeg echt acht om mijn reactie. Mitch nam mijn arm vast ter ondersteuning en zijn warme hand gloeide op mijn huid. Misschien moest hij ook eens een medische check ondergaan, want met zijn temperatuur was echt iets mis. Ik besloot om er maar niet over te beginnen en liet me door hem het schoolgebouw uittrekken.