1. De Nieuwe (3)

Tot mijn grote schrik zag ik dat er in de zaal 4 honken. Honkbal... Niet meteen mijn favoriete sport. Waarschijnlijk kwam dit omdat ik niet met een honkbalknuppel overweg kan, of misschien kwam het door het feit dat ik niet snel kon lopen, zeker niet als ik me moest haasten. Dan struikelde ik meer over mijn voeten dan dat ik vooruit liep.
Echt niemand wou me in hun team, dus ik zat ik meestal op de bank toe te kijken. Iets wat ik totaal niet erg vond, want zo kon ik tenminste niemand bezeren met mijn honkbalknuppel.
Uit gewoonte ging ik al richting de tribunebankjes om toe te kijken.
"Wacht eens even juffrouw Zeller"
Ik stopte met stappen, maar ik bleef nog steeds met mijn rug naar de groep staan. Ik kneep mijn ogen toe en hoopte dat ik niet mee hoefde te doen.
"Vandaag oefenen we per twee, dus je kan gerust meedoen"
Daar ging de hoop. Ik opende mijn ogen en zuchtte diep. Veel erger dan dit kon ik mij de les niet voorstellen. Ik draaide mij om en stapte traag richting de groep met mijn ogen op de grond gericht.
"Yellowstone, jij mag een team vormen met Zara"
Ik keek op, recht in de ogen van die nieuwe jongen. Hij grijnsde kort naar mij. Ik hoorde het gefluister van de anderen als gezoem in mijn oren.
Mijn ogen dwaalden langs de roddelende monden tot ze die van Matthias bereikten. Hij staarde met samengeknepen ogen naar de nieuweling, het leek wel of hij hem elk moment aan kon vallen.
Ik grinnikte even en keek weer naar mijn teamgenoot die inmiddels al luchthonkbal speelde. Hij hield de knuppel over zijn schouder en zwaaide hem sierlijk naar voor. Blijkbaar had hij dit al veel gedaan.
Ik stapte traag naar hem toe en besloot me maar meteen te verontschuldigen voor mijn onhandigheid. Hij keek meteen op toen ik bijna bij hem was.
"Wil jij eens losgooien?" Zei hij en ij stak de knuppel uit naar mij. Ik zwaaide letterlijk het aanbod af.
"Neen, ik ben echt een ramp met knuppels..." Gaf ik eerlijk toe.
"Nou, zo erg kan het toch niet zijn?" Hij grijnsde breed en stak de honkbalknuppel opnieuw naar mijn uit. Hij nam mijn hand vast met zijn hand en wrikt mijn gesloten vuist open.
Zijn handen waren ontzettend warm, nee héét zelfs. En hij had ongelofelijk veel macht. Hij opende mijn toegeknepen hand met gemak, net alsof ik geen moeite deed. Ik beeldde het me waarschijnlijk allemaal wel in. Zo sterk was ik nu eenmaal niet en misschien had ik wel kou en was dat de rede waarom hij zo warm aanvoelde.
Hij propte de knuppel in mijn open hand en sloot mijn vingers weer.
"Komaan, ik gooi de bal en jij slaat hem weg"
Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk en zonder het echt te beseffen stond ik al grijnzend klaar om een home run te slaan, ook al kon ik niet honkballen. Ik legde de knuppel op schouderhoogte en wiebelde heen en weer. Hij smeet de bal en ik zwiepte te knuppel naar voor.
Het ging allemaal zo snel, maar in mijn ogen leek het wel minuten te duren.
Ik voelde mijn grip op de knuppel lossen en zag hem uit mijn handen glippen. Ik zag de houten honkbalknuppel met een ontzettende vaart richting de nieuwe jongen zoeven. Wanneer ik mijn ogen van de knuppel af wende zag ik een gele waas in mijn richting komen die me met een enorme doffe plof tussen mijn ogen raakte.
Ik zag de vuile vloer van de sportzaal gevaarlijk dicht bij mijn hoofd komen en toen werd alles zwart voor mijn ogen. Ik voelde zelfs niet dat ik neerkwam op de grond.