54.

Langzaam doe ik m’n ogen open en het enige wat ik zie is een bloot bovenlijf. Dan pas merk ik dat ik niet in m’n eigen kamer lig. Wanneer ik me wil bewegen, merk ik dat het dat niet echt simpel is omdat ik nogal stevig word vastgehouden. Door Tom. En ikzelf lig in een opgetrokken houding, als een foetus, alsof ik mezelf wil beschermen tegen iets. Heel voorzichtig kijk ik naar boven en zie dat Tom nog in een diepe slaap is, ook zie ik dat z’n gezicht getekend is door vermoeidheid. Met veel moeite kruip ik van tussen z’n armen en loop naar het raam. Ik kijk even naar buiten en zet me dan neer op de vensterbank die breed is en waar er grijze kussentjes op liggen. Ik trek m’n knieën op en sla m’n armen er om heen. Een tijd staar ik naar buiten en kijk dan achter om te kijken hoe laat het is, best vroeg eigenlijk. Het is 9 uur en ik wist dat ik hier al een tijdje zat, maar ik verschoot ervan dat ik hier al een uur zat want om 8 uur ben ik uit het bed gestapt. M’n ogen dwalen even af naar Tom die nog steeds ligt te slapen. Zo leek hij echt kwetsbaar en zo onschuldig. Een kleine glimlach verscheen op m’n gezicht terwijl ik naar hem kijk. Wanneer ik m’n hoofd weer omdraai zie ik dat Silke net buiten komt en op het terras gaat staan met een sigaret in haar hand. Niet veel later komt Bill ook naar buiten en ik zie hoe lief ze tegen elkaar doen, tot ze verstoord worden door geflits vanuit de struiken. Wanneer ze binnen zijn, zie ik iemand vlug weglopen. Van heel het gebeuren trek ik me niets aan en blijf verder naar buiten staren. Echt veel leven zat er niet in me, maar ja wat wil je ook na zo’n dag van gisteren. Opeens voel ik hoe er iemand achter me komt staan en even over m’n hoofd wrijft. Wanneer ik om kijk zie ik dat het Tom is, die er vermoeid en bezorgd uit ziet. Hij komt naast me zitten en wrijft over m’n wangen. Daardoor had ik pas door dat er tranen over m’n wangen liepen. Snel keek ik naar beneden en leg m’n kin op m’n knieën. Maar dan kan ik het niet meer houden en stromen er weer meer en meer tranen over m’n wangen. Waardoor dat Tom me opnieuw stevig vast neemt en we probeert te troosten. Het enige wat ik nog hoor is hoe er een deur wordt geopend.