Hoofdstuk 3

“Ik ben nu in het appartement van mijn leerkracht Engels. Ik heb een goede maaltijd gehad en ben al wat gekalmeerd. Mijn leerkracht heet Haddon Ward. Hij is echt van Engelse afkomst. Wat doet hij dan hier in Brugge? Engeland is vast een veel betere plek dan hier. Ongelofelijk, straks ben ik wel getrouwd met hem?! Hij meent het echt. Maar zolang ik voor Otto kan zorgen, vind ik het goed. Otto is het belangrijkste en ‘Haddon’ valt wel mee. Hij is nu naar de gemeente. Ik ben best zenuwachtig. Het is zo vreemd: hij is wel mijn leekracht. Ik zie hem zo’n beetje elke dag zeker een uur. Hoe kan ik me ooit nog normaal gedragen. Aach ja, ik moet aan Otto denken. Alles voor hem.”
02-09-2008

“Ilse!” Haddon stem klonk echt als die van een leerkracht: luid, kalm en een beetje zacht zelfs. Een vreemde combinatie. ‘Daar gaan we! Laat het spel beginnen!’ Ze stroppelt haar kamer uit. Haar hoofd neerhangend, voor dat ze oog in oog staat met haar toekomstige, werp ze snel nog een blik in de spiegel dat toevallig naast haar aan de muur hangt. ‘Ik kan zo wel mee door.’ Haar lang,bruin haar steekt alle kanten op. Ze heeft zo’n onrustige dag gehad, ze had zelfs niet eens de tijd om haar haar te kammen toen ze opstond. Ze haalt diep adem en maakt haar handen tot vuisten. Ze zet haar eerste stap in de woonkamer, de verlichting verblindt haar voor even. Ze beseft dat zijn appartement best gezellig is, op al die boeken na dan. Er staan kasten vol met boeken, in hoekjes van de kamer staan stapels boeken. ‘Typisch...’ In het midden van de woonkamer staat een klein,rechthoekige tafel. ‘Haddon’ zit aan het tafeltje met Otto op zijn schoot. Hij fluisterd iets in zijn oor. Ze lachen. ‘Ik heb hem al een tijdje niet zien lachen. Hij huilde vaak en nu heeft hij plezier. Misschien kan dit iets worden. Als Otto zich blij voelt, heb ik geen reden om tegen te werken.’ Ze gaat zitten en wacht geduldig. Hij heeft een blad papier vast. “Wel, ik heb het document. Vanaf vandaag kunnen we een spannende levenstyle volgen.” Hij knipoogt. Hij geeft haar het papier met een pen. “Vanonder tekenen” hij wijst naar de rechterhoek van het blad. ‘Ik geloof mezelf niet meer! Ik ga het echt doen.’ Ze tekent halfblind het document. Haddon grist het papier van haar vandaan en vouwt het dubbel, hij steekt het in een envelop. “Zo zo, das dan dat.” Otto wiegelt ongeduldig op zijn stoel. “Ben je nu getrouwd?” Otto kijkt met grote ogen naar Ilse. “Net als mama en papa waren?” Otto wacht hoopvol op het antwoord. “ja” begint ze, “net als mama en papa, alleen zal ik ervoor zorgen dat ik je niet verlaat hé” Ze knuffelt hem stevig, hij valt bijna van zijn stoel.
“Schat.” Hoorde ze Haddon zeggen. Het klonk zo vreemd in haar oren. Ze kijkt naar hem op en wacht op de vervolging. “Eten!” hij wijst naar het lege bord in zijn hand om het duidelijker te maken. Eeten?” Ze knippert paar keer met haar ogen en beseft dan ineens. “Moet ik koken?!” De frustratie kookte bij haar op. Ze stond net op het punt om een uitbarsting te geven, maar Otto hield haar vast aan haar groen tuniekje. “Lisl? Wil je niet koken voor ons?” Ze kon zijn stem en zijn gezicht niet weerstaan, hij was te schattig en te lief. “Ok, ik zal koken, maar wat?” ze keert zich tot haar ‘man’, wachtend op een antwoord. “Maakt niet uit” zegt hij. Ilse gaat naar de keuken. Ze opent alle schuiven een kasten, op zoek naar iets eetbaars.
“Otto” fluisterd Haddon. “Goed gedaan, hier ik heb een beloning voor je omdat je zo braaf bent” Otto nam volle teugen het snoepje aan en glanst van blijdschap. Ilse hoorde een vage giechel. ‘Alles komt goed. Ook al is het wel vreemd, maar het belangrijkste is wel dat ik school kan betalen en voor Otto kan zorgen, we hebben beiden een dak boven ons hoofd en een bed met lakens, dat is al meer dan we ooit hadden. Maar...Haddon.’
Klop klop...
‘Er klopt iemand?’ Ze kijkt verward door de ruimte. ‘Oné, iemand heeft het al ontdekt!’ ze maakt zich klein in de keuken en wacht nerveus. Haddon doet de deur open en laat de bezoeker binnen