5. Hug

'Hier is ons voedsel', riep Taylor vanuit de keuken. Mijn moeder hield meteen op met haar gebarentaal en rechtte haar rug. Ze gooide haar haar over haar schouder terwijl ze naar Taylor keek. Als hij maar niet verliefd werd op mijn moeder. Dat zou ik geen beiden ooit nog vergeven.
Taylor zette de schaal met broodjes op het tapijt en kwam naast mij zitten. Ik zat in kleermakerszit op het lange vloerkleed en nestelde mijn voeten onder mijn lichaam. Mijn moeder zat precies hetzelfde.
'Mam, heb je die brievenbus al losgemaakt?', vroeg ik haar, terwijl ik een hap van mijn broodje nam. Ik voelde wel dat er mayonaise aan mijn mondhoek bleef hangen, maar ik had het net te laat door. Taylor lachte, en mijn moeder lachte net zo hard mee. Ik had het gevoel alsof ze me uitlachten, dus veegde ik de saus van mijn mond en keek naar de tv, alsof er niks aan de hand was. Mijn moeder probeerde charmant haar broodje op te eten, maar dit mislukte ook. Taylor lachte alweer.
'Maar, wat zei je ook alweer, lieverd?', vroeg mijn moeder. Ik moest even nadenken. Oh ja.
'Of je de brievenbus al los hebt'
'Oh dat. Nee, daar heb ik geen zi - geen tijd voor gehad'. Ze haalde haar schouders op en schoof het laatste stukje brood haar mond in zonder haar lippenstift aan te raken.

'Nou, ik moet maar weer eens gaan. Barry zal wel ongerust zijn. En dan heb ik het nog niet eens over mijn manager'. Taylor stond op, en wilde de schaal ook oppakken. Ik was sneller; ik wilde hem niet alles laten doen in dit huis.
Hij glimlachte even snel, en liep voor me uit naar de keuken. Ik liet de schaal in de afwasmachine vallen. Toen liep ik voor Taylor uit naar de kleine, koude gang.
'Jezus, koud hier', mompelde ik.
Taylor pakte zijn vest van de kapstok en zijn zonnebril van het gangkastje. Ik deed de deur voor hem open. Voordat hij door kon lopen, zette ik mijn verstand uit, en gaf hem - zoals ik bij al mijn vrienden ook doe - een knuffel. Hij stond heel even muisstil, maar toen voelde ik zijn armen om mijn middel heen. Mijn armen lagen in zijn nek. Er ging een schok door me heen. Ik besefte dat ik niet meer weg wilde - en ik wilde hem niet meer laten gaan. Hij leek het geen probleem te vinden; hij hield me nog steeds vast. Zeker een minuut hebben we zo gestaan. Toen riep mijn moeder dat When the sun goes down op tv was, en Taylor liet me langzaam los.
'Gha, tja, ik eh - moet maar eens die serie gaan kijken, mijn moeder vraagt het altijd', zei ik onnozel. Wat een domme afscheidszin. Kon ik niet wat beters bedenken?
'Oké.. Ik moet ook gaan, dus, doe je moeder nog maar de groeten. En, eh - tot ziens, hoop ik'
'Vast wel', zei ik, en ik hoopte echt dat ik hem weer zou zien - niet alleen op tv en in de bladen. Toen hij de voordeur uitstapte, flitste er een camera.
'Shit! doe de voordeur dicht, Emma!, drong hij aan. Ik smeet de voordeur dicht, en luisterde aandachtig. Mijn moeder had niks gehoord, dat is zeker; ze had het geluid zo hard staan dat ik Taylor en de cameraman niet meer hoorde weglopen.