Schok

Carlisle POV:

Ik moest even mijn gezicht onder controle houden want wat ik net had gehoord kon ik nog niet bevatten. Dit had ik in de verste verte niet zien aankomen. Bella rende op me af en ik hoopte dat ze niet zou vallen want ze zag er nog breekbaarder uit dan anders voor zover dat kon. Mijn hart brak toen ik haar zag rennen, mijn kleine meisje zo snel groot. Ik slikte en nam haar in mijn armen, ze fluisterden in mijn oor wat ik net ook al had gehoord. Ik probeerde enthousiast te reageren maar eigenlijk vond ik het niets. Ik probeerde een glimlach op mijn mond te krijgen maar het lukte niet. Ik was zo bang dat ik haar kwijt zou raken. Toen ik haar meenam vanuit het ziekenhuis de eerste dag wist ik dat dit op een dag ging gebeuren, maar ik hoopte dat ik dit nog zo lang mogelijk kon uitstellen. Maar nu ging het opeens wel erg snel. Ik had gehoopt dat we nog heel wat dagen samen konden doorbrengen. Toen ik haar meebracht vanuit het ziekenhuis wist ik dat ik 2 keuzes had: De eerste (die ik graag zou willen maar niet die ik Bella niet gunde) Bella zodra ze 17 à 18 was mijn metgezel te laten worden en de tweede (de voor Bella meest prettige maar mijn hart brekende) Bella haar gewone leven laten lijden en na een tijdje haar niet meer zien omdat het dan te bijzonder word dat ik niet ouder word. Over dit alles dacht ik na in 1 seconden. Ik deed mijn best om het te accepteren. Maar vanbinnen kon ik het uit schreeuwen. Waarom kon Bella niet nog een tijdje wachten, ik was nog lang niet klaar met haar vader zijn. Ik hoopte met heel mijn hart dat de bruiloft nog een tijdje zou duren en ze nog thuis zou blijven wonen want ik zou het vreselijk vinden als ik de enige zonnestraal uit mijn bestaan bijna niet meer zou zien. We liepen met z'n drieën het huis in en diep van binnen had ik zin om Berend te verscheuren. Maar dat zou ik natuurlijk nooit doen, Bella zou het me nooit vergeven en ik zou haar heel erg veel pijn doen en als nog verliezen. Stiekem ook al zei mijn geweten dat het slecht was bedacht ik allerlei manieren om Berend uit Bella’s leven te krijgen zonder dat iemand er ooit achter zou komen wie het gedaan had. Ik riep mezelf tot orde want ten eerste dit sloeg nergens op en zou ik Bella nooit zoveel pijn willen doen en ten tweede ze droeg een kind van hem en ik zou het vreselijk vinden als het kind op zou groeien zonder vader. Ik probeerde het te accepteren zo hard als ik kon maar het lukte niet. Ik hoopte dat ik door de tijd heen wel aan zou wennen. Maar ik hoopte niet te hard want ik kende mezelf intussen door de jaren heen. Bella en Berend gingen gearmd op de bank zitten en zagen er zielsgelukkig uit. Toen werd ik overspoeld door een gevoel dat ik nog nooit gehad had. Ik dacht dat het jaloezie was maar dat sloeg natuurlijk nergens op jaloers op je eigen dochter hoe kun je dat nou weer bedenken. Maar nu ik er verder over nadacht bleek het uiteindelijk best wel logisch te zijn. Bella heeft alles wat ik nooit heb gehad: een opvoeding met alles wat haar hartje begeerd, een verloofde en ze krijgt binnenkort een baby. Alles waar ik ooit van had durven dromen heeft Bella. Ik hoopte dat ik ooit in mijn bestaan iemand zou vinden waar ik me echt aan kon binden en liefde voor de rest van mijn bestaan. Berend haalde diep adem en zei: Carlisle ik heb Bella ten huwelijk gevraagd en ze heeft ja gezegd, ik vraag alleen nog om jou zegen. Knarsetandend wat Berend en Bella natuurlijk niet konden horen zei ik als een boer met kiespijn; Berend mijn zegen heb je ik hoop dat jullie heel gelukkig worden samen. Ik meende dat van dat gelukkig worden maar dat van mijn zegen daar was ik nog niet zo zeker van. Ik was benieuwd hoe dit gaat aflopen en hoopte stiekem dat het nog een tijdje zou duren. Ooh wat ben ik toch egoïstisch.