23.

rose pov:
jacob loopt links van me en embry rechts van me. het wordt steeds donkerder en donkerder. en ik zie bijna niks meer. zolang jacob en embry nog de weg zien is het voor mij goed. al de hele tijd wordt er niet gepraat wat me sterk irriteerd. ik wil net iets zeggen als ik gekraak van takken hoor. meteen draai ik me naar het geluid toe. ik zie niks omdat het zo donker is. ik haal mijn schouders op en draai me terug om naar jacob en embry. alleen is er probleem jacob en embry zijn weg. hé waar zijn 2 sukkels nou? dat is vriendelijk ze laten me hier gewoon achter in een pikdonker bos maar ik de weg niet weet! nors loop ik door. ik weet totaal niet naar welke richting ik moet gaan. weer hoor ik gekraak van takken. maar deze keer draai me ik niet om. *poef!* oke wat was dat? ik draai me toch. iemand met blond haar staat boos naar me te kijken. "wat is jou probleem eng wijf?" zeg ik bot. ze zet een paar stappen dichterbij. ik schrik als ik merk wie het is. "ella!" fluister ik. dit is niet goed. ze zet nog een paar stappen dichter. ze heft haar hand op en net als ze wil slaan springen 2 grote wolven uit de struiken achter me. ze grommen gevaarlijk richting ella. "ik krijg jou nog wel!" zegt ze dreigend en in een flits is ze weg. de wolven kijken mijn richting uit maar springen dan terug in de struiken. niet veel later komen jacob en embry uit die zelfde struiken. ik kijk hun boos. "waar waren jullie?" roep ik hun toe. "een bedankje kan er ook vanaf hoor!" zegt embry en rolt met zijn ogen. "bedankje voor wat? voor me alleen te laten in een pikdonker bos waar ik niet eens de weg weet?" de woede neemt toe. "we hebben wel net je leven gered!" roept embry terug. "gered? ik kon het prima alleen!" roep ik. embry en ik staan voor elkaar en kijk en elkaar woedend aan. jacob komt tussen ons staan. "rustig!" zegt jacob en kijkt recht in mijn ogen. meteen maakt de woede plaats voor een kriebelig gevoel in mijn buik.

zou graag reacties krijgen! <3