My destiny's with you. 1*

Het is allemaal nogal verward begonnen, moet ik toegeven.
Hoewel het zowiezo mijn lot was Draco’s echtgenote te worden, was afwachten het enige wat ik kon doen. Maar hoe vurig ik ook hoopte hem nooit onder ogen te komen en onzichtbaar te blijven gedurende mijn hele verblijf in Hogwarts, was mijn plan deels dankzij mijn zuster en Pansy volledig in water gevallen. Dat komt er wel van als je zus en haar beste vriendinnen de grootste roddelaarsters ter wereld zijn, terwijl ik nooit kon uitblinken tussen de mensen. Saai blond haar, grijze ogen, slank postuur, en een alledaags gezicht was alles wat ik bezat en het was totaal het tegenovergestelde van mijn opmerkelijke zuster. Daphne was slank, temperamentvol, had wonderwaardige bruine krullen en twee edelstenen van blauwe ogen. Ze was populair, behaalde fantastische punten en blonk in alles waar ze maar in kon uitblinken.
Een schat van een dochter. En zij zou de heer Malfoy niet trouwen, maar ik. Ik begon stilaan te denken dat mijn dromen mij begonnen te bedriegen en mijn enige speciale gave begon weg te vagen. Dat was een treurige gedachte, want de enige overgebleven spoor van trots in mijn ziel was overgeleverd aan mijn gave. En hoewel ik het betreurde, ik hoopte ook zo hard als ik maar kon dat ik ongelijk had. Draco Malfoy was ten opzichte van een gentleman iets heel anders, extravagant, zelfingenomen en trots.
3 hele jaren liet hij mij met rust, hij wist toen niet eens dat ik bestond, maar opeens werd ik op mijn veertiende het punt van de belangstelling voor de jongeheer. Maar wel niet op een positieve manier. Het begon met een harde duw en een afschuwtonende ‘Greengrass’ plotseling op de gang zonder mij een blik waardig te gunnen. Soms gebeurde het elke dag, soms slaagden mijn pogingen hem te ontlopen en had ik een rustvolle dag zonder Draco’s minachting en arrogante blikken mijn kant op gestuurd door Pansy’s kliekje aangevuld door mijn zusters schaamte voor mij.
Mijn leven was niet bepaald wat je ‘gezellig’ zult noemen. Soms was mijn woede zo aangekookt dat ik af en toe wel eens iets uithaalde met hun. Een keer sprak ik een spreuk uit, dat zodra ze in de klas hun tas openden er honderden kikkers uitsprongen. Was ik er maar bij geweest, want ik weet dat het grandioos is geweest door de luide gillen die door het hele gebouw weerkaatsten.

Maar genoeg daarover.
Hoewel mijn zoon nu teveel op zijn vader lijkt dan ik het zou willen, moet ik me er eigenlijk geen zorgen over maken. Het is ook mijn zoon en zijn karaktertrekken heeft hij van mij en zijn temperament stal hij van zijn vader. En als ik er nu over na denk is het een goede samenstelling voor een succesvol leven en het is het enige wat ik me op dit moment zorgen over moet maken. Mijn zoon zal in niemands voetstappen treden, enkel in de zijne. Hij zal een kei zijn, daar ben ik zeker van.
En ookal beken ik dat mijn leven aan de zijde van mijn echtgenoot een wereld van verschil is dan ik me had voorgesteld, is het fijn en mooi.

Ik schrijf het van me af. Ik zal jullie de saaie details besparen over mijn eerste jaren op Hogwarts. Ik zal beginnen vanaf mijn derde jaar. Het jaar waar ik en Draco, die toen in het vijfde jaar zat, geen onbekenden meer werden.

Mijn naam is Astoria Greengrass.