Een nieuw begin.

Ik voelde Jacobs verwarring. Het was vreemd voor hem om plots nog iemand verloren te zijn.
Zijn zoon. Het onbekende kind had plots een naam.
Dat maakte het erger. Het gaf het kind meer betekenis omdat het niet meer 'het kind' was maar 'EJ' zijn zoon.
Ik liet hem even met rust en richtte me tot mijn familie. 'Carlisle?'
Ik hoorde hoe iedereen weer uit zijn of haar gedachten gehaald werd. En plots had iedereen door dat er nog een klein detail besproken moest worden. Bella was verbaast door de ernstige toon in mijn stem en keek onzeker op. Carlisle keek met een ernstig gezicht naar haar en ik zag via zijn gedachte dat ze hem smekend aankeek.
Ook Bella besefte dat er een kleine kans was dat we haar gewoon niet bij ons konden houden.
Haar weg sturen zou gewoonweg wreed zijn maar wat als de volturi langs komen en haar koste wat het kost mee willen nemen? Er is ook een kans dat ze als ze hier dan toch zijn Edward en Alice zouden willen meenemen. Maar ze kunnen haar langs de andere kant ook niet dwingen om zich bij hen aan te sluiten...
'Jasper. Wat denk jij?' vroeg Carlisle uiteindelijk.
'Volgens mij vormt Bella geen risico. Ze heeft haar emoties en zo te horen ook haar dorst prima onder controle. En wat de Volturi betreft...We hebben nog zeker negen maanden om daar over na te denken. En Alice ziet het wel als het te gevaarlijk wordt...'
'Gevaarlijk?' vroeg Bella geschrokken.
Ik besefte plots dat als er één ding was wat Bella nu niet kon hebben dan was het wel dat anderen gevaar liepen om haar te beschermen.
'Hoe bedoel je? Breng ik jullie in gevaar door hier te zijn?'
'Kalm maar Bella. Jasper bedoeld vooral gevaarlijk voor jou. Jij bent degene die ze willen en ze kunnen heel ver gaan om hun doel te bereiken.' Bella keek me aan met een berekenende blik in haar ogen, toen veerde ze recht en nam haar handtas.
'Wat ga je doen?'
'Ik ga naar Italië. Als ze me vroeg of laat dan toch te pakken krijgen dan het liefst zonder dat iemand daarbij gevaar loopt.'
Ze had dus begrepen dat ik net had gelogen om haar te kalmeren.
Ja, ik weet het. Als het om zulke dingen gaat hou je haar nooit lang voor de gek. Het lijkt wel of ze kan ruiken wanneer je haar in bescherming neemt, melde Jacob me. Hij was bijgekomen van de schok die hij net te verduren had gekregen en stond weer klaar om me te helpen.
Loop naar haar toe en zeg haar dat je in dat geval met haar meegaat. De rest kan je zelf wel bedenken.
Ik deed wat Jacob me zei. Ik liep met vastberaden stappen op haar af en greep haar arm stevig vast.
'Bella, je denkt toch niet dat ik je alleen laat gaan? Ik ga met je mee.' Mijn stem klonk pressies goed omdat ik plots besefte dat mijn woorden waar waren. Ik zou met haar meegaan. Al liep ze naar het einde van de wereld ik zou aan haar zijden blijven staan.
'Nee! Dat doe je niet,' zei ze geschokt. Het klonk smekend in plaats van boos.
'Let jij maar eens op.' Ik kon zien dat het werkte.
Haar ogen waren groot van ongeloof. Ik wist haast zeker dat het idee dat ik met haar mee zou gaan naar die vreselijke plek afschuwelijk vond. Ze wauw niet dat mij iets overkwam. Deze gedachte veroorzaakte een warm gevoel in mijn borst.
'Bella, Alice waarschuwt ons wel als ze te dichtbij komen en dan verdwijnen we gewoon. Ze weten dan wel dat we bestaan maar ze weten niet welke gaven we hebben. En ik sta niet toe dat jij daar weg gaat zitten kwijnen. Want ik denk niet dat ze daar dieren bloed drinken. Ik wil niet dat jou iets overkomt Bella. Niet na alles wat je hebt meegemaakt. Je hebt nu recht op een gelukkig bestaan.' Ik zag de twijfel in haar ogen. Mijn woorden hadden duidelijk indruk gemaakt.
'Ze zullen ons niet vinden. Ze krijgen ons niet te pakken,' verzekerde ik haar en daar was ik zelf zo van overtuigd dat mijn woorden geen achterdocht veroorzaakten ik keek diep in haar ogen die nog altijd fel rood waren. Hoewel, ik zag al een klein beetje goud aan de randen en de kroontjes hadden ook nog steeds haar oude Chocoladebruine kleur. Als je er van op een afstand naar keek zag je het niet maar van zo dicht bij zag ik de diepe bruine kleur duidelijker dan wat dan ook. Ik voelde de neiging om me naar voren te buigen en haar ogen van dichterbij te bekijken, maar ik hield mezelf net op tijd tegen. Bella zuchtte diep en keek smekend naar Alice.
'Je verteld het me toch wel als het te gevaarlijk wordt, toch?'
Alice keek even vooruit en zag dat Bella boos zou zijn als ze ooit een belofte aan haar verbrak.
'Natuurlijk Bella, maar dat wil niet zeggen dat ik je laat gaan.'
'Dat geld ook voor mij zusje. Niemand komt ongestraft aan mijn familie.' zei Emmet enthousiast.
'We zullen je helpen Bella. Niemand zal jou nog iets aandoen,' beloofde Esmé terwijl ze Bella innig omhelsde.
'Je hoort nu bij de familie Bella, en daar dragen wij Cullens zorg voor,' deed Carlisle een duid in het zakje, en iedereen knikte instemmend. Bella keek de andere met een dankbare uitdrukking aan. Ze was diep geraakt door onze reactie.
'Wel dan moeten we maar eens een nieuwe identiteit voor je bedenken Bella,' zei Alice.
'Hoe bedoel je?' vroeg Bella verward.
'Ik vertelde je toch al dat Carlisle in een ziekenhuis werkte? Wel de rest van ons gaat naar school, nou ja behalve Esmé. We moeten wel geregeld verhuizen, anders gaan de mensen wat vermoeden, maar we proberen ons zo menselijk mogelijk te gedragen naar de buitenwereld toe...' vertelde ik haar. Ik zag dat ze een beetje paniekerig keek.
'Je hoeft niet meteen met de rest mee naar school, maar we kunnen ondertussen net zo goed al bedenken wie jij voor de buitenwereld bent.'
'Op dit moment zijn Rosalie en Jasper een tweeling, en pleeg kinderen van Carlisle en Esmé. En Emmet en ik zijn adoptie kinderen,' vertelde Alice haar.
'O, ik snap het,' zei Bella. 'Mag ik dan gewoon mezelf zijn? Ik behouw voorlopig liever mijn eigen naam. Als dat voor jullie niets uitmaakt.'
'Dat is geen probleem Bella. Ik snap best dat je je nog steeds verbonden voelt met je menselijke familie. We hebben bovendien nog tijd genoeg om alles uit te denken...Ik moet nu gaan en jullie vieren komen straks te laat op school.' Ik keek naar buiten en het werd inderdaad al licht.
'Oké pap,' zei Emmet zuchtend. En iedereen moest lachen om zijn gezicht.
'Ik blijf voorlopig bij jou,' fluisterde ik in Bella's oor.
Ze keek me dankbaar aan. En weer voelde ik de aandrang om mijn gezicht dichter bij het hare te brengen. Ik zou haar vroeg of laat toch eens moeten vertellen wat ik voor haar voelde...
Maar wanneer?