18. Like always

De dagen vlogen voorbij zonder dat er iets speciaal gebeurde. De laatste opdracht kwam steeds dichter bij. Ik was nog niets te weten gekomen over mijn ring. Maar daar maakte ik mij verder geen zorgen over. Ik had hem ook sinds die dag niet meer gedragen.

Ik besloot dat ik vandaag mijn ring nog maar eens moest dragen. Het was tenslotte wel een mooie ring. Ik deed hem uit, meteen voelde ik een siddering door mij gaan. Het voelde alsof ik de ring nooit meer uit wou doen. Ik ging maar naar de leerlingenkamer om mijn taak voor kruidenkunde te maken.
‘Hé, Feke!’ riep Simon me toe.
‘Hè? Zei je wat?’ vroeg ik wat afwezig. Ik voelde me heel wazig vandaag. Misschien had ik niet goed geslapen..
‘Alles goed met jou?’
‘Hmm..’ meer kwam er niet uit bij mij.
Simon bekeek me raar maar schonk me verder geen aandacht meer. Ik had het rare gevoel dat ik nu naar professor Dolleman wou. Dit vond ik nogal raar. Want we hadden geen band of zo met elkaar.
Ik besloot dus maar om eventjes te gaan wandelen. Toen ik uit het portret stapte zag ik in de verte Loena lopn.
‘He, Loena, wacht eventjes.’ riep ik.
Ze stopte en draaide zich om.
‘Feke, wat leuk.’
Ik liep tot naast haar en toen wandelde we met z’n tweeën door de gangen.
‘Ik wou naar professor Dolleman gaan, maar ik weet niet waarom.’
‘Waarom doe je het dan? Je bent niet helemaal jezelf vandaag.’ Merkte Loena op.
Dat was waar, ik voelde me helemaal niet mezelf. Net of iemand anders de controle had over mij.
‘Mag ik je ring eens zien?’ vroeg Loena.
‘Ja natuurlijk.’ Ik deed hem uit. Ik voelde eventjes de drang om hem terug aan te doen maar toen Loena hem overnam van mij was dat gevoel verdwenen. Ik voelde me plots minder wazig.

Nu wist ik dat er iets mis was met de ring. Ik nam hem uit Loena haar hand. Ik wou helemaal niet naar professor Dolleman! Ik liep terug naar de slaapzalen om hem terug op te bergen. Deze ging ik lang niet meer dragen. Het voelde niet goed dat de ring de controle kreeg over mij. Ik wilde nu absoluut weten wat er mee aan de hand was. En de enige die me dat kon vertellen was opa.