Hoofdstuk 1

“Door tijd,kreeg ik een leeg gevoel, maar aan niemand toon ik dat. Op school noemen ze me aggressief, en nog veel meer. Eigelijk haat ik rebellen en losbandige tieners die gewoon de regels niet kunne volgen, maar ik denk dat ik net zoals hen ben. Misschien doen ze wel hetzelfde als mij en lijken ze op rebellen. toch wandelen er echte slechte mensen rond. Ik zal ze neerhalen, en hun eens de les leren!
Ik ben Ilse Vermont. Ik heb de leeftijd van 18 jaar al bereikt. Ik zit in mijn laatste jaar, weeral. Ik ben niet bepaald een goede studente, maar ik ben goed van aard. Ik heb een klein broertje,Otto. Hij is net 4 jaar geworden. Dit dagboek-gedoe is niet voor mij weerlegd, maar mijn moeder raadde het me aan. Mijn moeder...ik mis haar. Ze is namelijk overleden deze zomer. Ze verwaarloosde zichzelf. Sinds mijn vader zichzelf het leven heeft genomen, wist ze geen raad meer. Alle problemen gingen berg op, de rest berg af. Nu is zij er niet meer en zit ik met de zorgen. Voorlopig kan ik in een motel terecht, maar het stinkt hier geweldig. En school is uren hiervandaan. Ik weet zelf geen raad meer. Otto is mijn houvast, mijn reden van bestaan, zonder hem...had ik... Ik weet het niet.
Maar kop op! Zorgen is voor morgen! Ook al is het niet makkelijk, zonder ouders te leven. Otto en ik moeten erdoor komen. Problemen duren maar even, geluk en liefde kunnen eeuwen doorgaan.”
01-09-2008

Door de kamer hoort men de druppende kraan. Scheuren in de muur klimmen hoger op en lijken eindeloos door te gaan, ze ontspringen in meerdere kleine scheuren. De kleine kamer is sober. De zonnenstralen wagen het niet om binnen te komen. Een treurige sfeer heerst er. Otto loopt door de kamer met een auto in zijn hand, heel hoog. Hoger dan hij kan. Ilse ligt op haar bed, de scheuren in de plafond boeien haar. “wat te doen wat te doen...” Ilse sluit haar ogen en laat een zucht. “Lisl!” Het gebrabbel kwam van haar broertje. Hij klauterd op het bed en komt naast haar zitten. Hij wipt op neer op het bed. “Lisl! Ik heb honger, ik wil eten” Ilse draait haar hoofd en kijkt hem aan. Ze lacht en sluit haar ogen voor enkele seconden. “Dan gaan we maar wat halen.” Beiden springen van het bed. Ilse pakt een envelop, ze opent het. “Nog maar 12euro en 33 cent voor nog 2 weken,dat halen we nooit” Otto trekt aan haar belabberd tuniekje dat al weken niet is gestreken. Hij kijkt zielig met zijn grote ogen haar aan. “Laten we pizza halen” zegt ze uitgelaten. Otto juicht en vliegt nog eens door de ruimte. Op het moment dat Otto zijn rug keert naar haar, slaagt ze haar gezicht neer. ‘Ik moet de huur nog betalen van vorige week...’In het park zitten ze op een bankje, te genieten van hun veel te dure pizza. Otto schrokt zo veel mogelijk binnen. Zijn gezicht hangt vol met resten piza en kaas. Aan zijn neus bengelt een sliert kaas. Ilse lacht bij het zien van dit. Ze pakt een servetje dat ze bij de pizza bijkreeg. "Een servet zal niet voldoende zijn" plaagt ze. Otto lacht trots met zijn tanden bloot. "Otto, we hebben geen geld meer...Weet je wat dat betekent?” Otto’s blikt verstarde en zijn ogen bereiden zich voor op tranen. “Ga je ... Ga je ook weg net als mama?” Ilse kan de pijn niet meer verdragen, ze lost een traan en knuffelt Otto stevig,zodat hij haar niet kan zien huilen. “Ik blijf hier bij jou, ik beloof het je!” Minutenlang houden ze elkaar vast. “Ik zorg wel voor geld! Morgen ga jij naar school en ik ook, na school ga ik voor geld zorgen.”
De tijd op het bankje vloog voorbij en vermoeidheid trof uiteindelijk de hyperactieve Otto. Ilse pakt hem op en begeefd zich richting het motel. ‘morgen zal er geld zijn, meer dan genoeg!’