2

Audrey`s pov

Ik pak mijn telefoon en bel mijn vriendin op. `Dit meen je niet' zegt ze als ik haar het verhaal heb verteld. `Helaas wel'. zeg ik nog altijd snikkend. `Maar waneer dan?' vraagt ze zacht.'Ik moet morgen al weg'.Zeg ik verdrietig. Het blijft even stil. Ik hoor haar snikken. Van iedereen ga ik haar nog het meest missen. Ik ken haar al sinds ik drie jaar was en we hebben nog nooit ruzie gehad. Ze stond altijd voor me klaar en nu moet ik oppeens haar en iedereen achterlaten zonder afscheid te kunnen nemen. Mijn moeder vind dat dat het moeilijker voor me maakt. Ik heb nog nooit gehoord van zoiets belagelijks!'. 'Kan ik naar je toe komen?'zegt ze stotterend. 'Ja heel graag'zeg ik nog altijd even zacht. Ik hoor haar doei zeggen en niet veel later hang ik op. Nog steeds met tranen in mijn ogen.