Chapter 56. Teared apart

Ik staar verveeld naar de tv. Er is Teen mom voor. Faith ligt te slapen. Sinds ze uit het ziekenhuis is, is ze sneller moe en slaapt ze vaak. Onbewust stel ik me Faith voor met een baby in haar armen. Het zou onze baby zijn. Ik zou ze nooit meer alleen laten. Ik verban de gedachte. Faith is toch al snel... weg. Ik slik de brok in mijn keel weg. Dan hoor ik de voordeur opengaan. Mijn moeder komt voorzichtig binnenlopen. De boodschappen die ze had gehaald zet ze neer en ze komt bij me op de bank zitten. 'Justin? Wil je de televisie uitzetten? Ik wil je iets vertellen.' Ze kijkt me ernstig aan en ik zet onmiddellijk de tv uit. Mijn moeder haalt diep adem. 'Ik werd net gebeld door Scooter, en.. Je moet binnenkort twee concerten geven. Dan ben je voor drie dagen weg.' Ik kijk haar verbijsterd aan. 'Maar dit zijn Faiths laatste twee weken! Ik wil elke minuut die ik heb met haar doorbrengen!' schreeuw ik. 'Ik weet het! Maar je albums verkopen minder en je moet je fans gewoon laten weten dat je er nog bent!' roept mijn moeder terug. Ik sta op en begin te ijsberen. 'Ik kán dit toch niet! Ik heb haar beloofd te blijven!' 'Zodra het slechter gaat met haar, bel ik je. Dan ben je waarschijnlijk nog op tijd,' zegt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga gewoon niet. Echt niet. Dan maar slechtere verkoop, het boeit me allemaal niet! Ik blijf bij haar!' Nu begint mijn moeder ook te schreeuwen. 'Justin, we hebben geen keus! Jij moet doorgaan met je leven! Ze voelt voor mij toch ook als een dochter!' Ik zie de tranen over haar wangen stromen. 'Mam, het spijt-' Ze rent weg. Ik laat me neerploffen op de bank. Waarom moet het zo lopen? 'Justin?' Ik kijk om. Daar staat ze. Het mooiste meisje in de hele wereld. Ze draagt een shirt van mij dat haar perfect lijkt te passen, ook al is hij veel te groot. Haar slanke benen komen er onderuit. Ze wrijft slaperig in haar ogen en gaapt, waardoor ze nog onschuldiger lijkt. Ze is adembenemend. 'Sorry, hebben we je wakker geschreeuwd?' Ze wilt een stap zetten maar zakt door haar benen. Ik snel naar haar toe. 'Waarom denk je dat je een rolstoel hebt? Je bent te zwak om te lopen,' zeg ik tegen haar terwijl ik haar optil. Ze antwoordt niet en tekent figuurtjes op mijn borst. 'Ik vind dat je moet gaan,' zegt ze. 'Wat?' 'Dat je moet gaan naar je concerten.' 'Maar ik wil al mijn tijd met jou doorbrengen,' zeg ik. Ze gaapt nog een keer. 'Ik wil dat je gaat,' murmelt ze. Ik leg haar neer op de bank en ga naast haar zitten. Ze komt tegen me aanliggen en ik zet de televisie weer aan. Teen mom speelt nog steeds. Ik let niet op de zeurende moeders en krijsende kinderen. Ik kijk alleen maar naar Faith. Haar zachte lippen, haar neus, haar prachtige ogen. Alles is perfect. 'Als ik later groot ben, wil ik kinderen,' zegt ze zachtjes. Mijn gezicht vertrekt. Als ze later groot is... 'En jij?' Haar groene ogen kijken me nieuwsgierig aan. 'Ik wil trouwen met de liefde van mijn leven, en daarmee nog lang en gelukkig leven.' Voordat ik het doorheb is het eruit. Want de liefde van mijn leven is zij. Het meisje zonder toekomst.