Chapter 2

‘Juney! Lang geleden zeg, we hebben je al gemist!’
‘Jajaa, grappig Embry, grappig..’
‘Nee, even serieus. Hoelang ben je hier niet geweest?! Twee uur denk ik!’
Speels gaf ik hem een duw. Hij nam me lachend op zijn schouders en droeg me naar binnen bij Emily.
‘Hé, Juney! Wil je een cakeje?’ Emily was een echte keukenprinses. Altijd als ik op bezoek kwam had ze wel iets anders gemaakt. Ik hield van haar koekjes!
‘Ja, altijd Emily.’
Net toen ik een cakeje uit de schaal wou nemen werd het voor mijn neus op gegeten door iemand. Ik keek geïrriteerd op om te kijken wie er net het laatste overheerlijke cakeje had genomen.
‘Seth! Geef me dat cakeje terug!’ riep ik lachend.
Hij aarzelde eventjes – gespeeld weliswaar – en stak het toen grijnzend in zijn mond.
‘Vroeg je wat?’ hij lachte zijn schattige lachje.
Ik was niet meer zo geïrriteerd als net. Hij mocht dan. Voor één keer toch.

Ze waren net als broers voor mij. Ik voelde me er echt thuis. En dat had deels te maken met dat ze ongeveer even oud waren.
‘Jongens, ik verveel mij!’ zeurde ik vervelend.
‘Ik heb een idee. Ben je klaar om ingemaakt te worden?!’ vroeg Embry.
‘Hoe bedoel je? Ik? Ingemaakt worden? Toch niet door jou! Wat het ook is, ik win.’
‘We doen een loopwedstrijd. Van hier tot bij jou huis en terug. Naast de rivier. Geen binnenwegen.’
Ik lachte eens. Als het op lopen aankwam was ik heel sterk. Maar Embry was geen trage. Ik zou nog wel eens kunnen verliezen. Maar dat zei ik natuurlijk niet luidop.
‘Oke, ik doe mee. Bereid je maar voor. Want jij gaat verliezen.’

Ik rende naar buiten. Een paar seconden lang hoorde ik niets. Ik moest een lachen. Maar dan hoorde ik zo’n twintig meter achter mij opeens vier poten op de grond neerkomen. Ik rende nog wat sneller. Maar Embry kwam dichter bij. Hij liep een paar seconden naast mij, het was een nek-aan-nek race. Toen we bij mij thuis waren keerde ik om. Zo snel als ik kon liep ik terug maar Embry liep alweer naast me. Het waren de laatste 100 meter nog.
Net toen het huis in zicht kwam liep hij me voorbij.
Hij keek me triomfantelijk aan.
‘Jaja, Juney. Ik heb toch gewonnen hoor.’
‘Ja, Embry je bent geweldig’ zei ik sarcastisch.
Hij sloeg zijn arm om mijn schouders en keek me aan.
‘Volgende keer is het aan jou hoor… om nog eens te verliezen.’
Ik duwde zijn arm van me af en liep naar binnen.

Na nog twee uur bij de jongens te hebben gezeten was het weer tijd om naar huis te gaan.
Ik liep terug langs dezelfde weg die ik en Embry hadden gelopen deze middag. Ik kon het nog een beetje ruiken.

‘En hoe was het bij de jongens?’ vroeg mijn vader.
‘Goed hoor.. Ik heb verloren van Embry. Dus nu kan je twee weken niet bij hem in de buurt komen zonder dat hij het de hele tijd herhaald.’
‘Verloren met wat?’
‘Lopen.’
‘Haha, ja dat zal je nog lang aanhoren.’
Ik ging naar boven. Aan mijn kamer was er een badkamer. Daar was ik dankbaar voor. Ik hield ervan om lang in bad te zitten. Dus nu ook. Ik liet het vol lopen met kokend water. Deed er een lekker geurtje in – lavendel deze keer – en ging languit liggen met de muziek aan.

Na mijn uitgebreid bad liep ik door mijn inloopkast om er iets moois te zoeken. Ik was van plan om vanavond met Rosalie weg te gaan. Waarom ik dan nog moeite deed om me op te maken wist ik niet, naast haar voelde je je altijd minder mooi. Het werd een gewone skinny jeans, met zwarte Louboutin pumps eronder. Een zijden bloesje en een vestje erover. Ik ging nog voor de spiegel staan om mijn haar goed te doen en ik was klaar om te vertrekken. Ik had minder slaap nodig dan mijn ouders, maar af en toe sliep ik wel eens. Dit was enkel als ik echt moe was. Ik kon lang zonder slapen.
Ik nam nog snel mijn tasje en dan was ik weg.