12. Thanks, Embry...

12.

‘Kuchhh, zullen we maar gaan dan?’ vraagt Embry voorzichtig. Geschrokken kijk ik op, was ik nou weer aan het staren. Gelijk veranderd mijn humeur in sacherijnig. ‘Ja is goed’ antwoordt ik. Ik moet zo snel mogelijk weg. Ik moet Seth vermijden hoe moeilijk het ook is. Ik zit nu niet op een of andere relatie te wachten. Ik moet een leven opbouwen en dat is al moeilijk zat. Ik sta snel op en geef Leah een knuffel. Gelukkig hebben we nummers uitgewisseld. ‘Ik bel je nog oké?’ zeg ik meer als bevestiging dan als vraag. Ze knikt. Dan draai ik me om. ‘Nogmaals bedankt voor het eten, Emilie, het was erg lekker’. Ze glimlacht. ‘Kom, gerust nog is, ik vond het erg gezellig. Ik knik en draai me om richting de deur. Embry en Jason staan er al. Ik keur Seth geen blik waardig en loop de deur uit. Als we de hoek omlopen barst de hel los. Alle jongens lachen. ‘Zo, Seth, ingeprent hé?’ zegt Paul. ‘Daar mag je wel eens werk van gaan maken als ik het zo zie’ lacht Jared als ik me de stem goed herinner. ‘Jongens, stop, laat die jongen toch. Hij kan het best zelf en dat lijkt me ook een beter idee’ zegt Sam met een zware stem. Gelijk houdt het humeur op. Ik luister nog of ik Seth hoor, maar niets. Gelijk voel ik de teleurstelling door mijn lijf. Shit, ik mag niet verliefd zijn. Maar ik kan mezelf niet voor de gek houden, ik ben het wel. Al na een avond in mijn nieuwe woonplaats. Niet dat het iets aan de situatie veranderd. Ik wil geen vriendje. Ik wil niet dat mijn hard gebroken wordt. Ik heb al genoeg ellende doorgemaakt. Dus geen vriend. Nu niet, nooit niet.