11. His eyes...

11.

Ondertussen heeft iedereen ons gesprek gevolgd en kijkt ons vragend aan. ‘Sophie, gaat het wel? Wat is er gebeurd?’ vraagt Seth met een enorm bezorgde ondertoon in zijn stem. ‘Ze wil er liever niet over praten Seth, laat haar gewoon met rust’ zegt Embry een beetje boos tegen hem. Ik grinnik, ik ken hem nog maar een dag en hij is nu al een echte broer voor me. ‘Je weet dat ik dat niet kan, Embry’ zegt Seth zachtjes tegen hem. ‘Huh’ nu ben ik de gene die Seth vragend aan mag kijken. ‘Euhh, niks hoor’ zegt hij zachtjes en kijkt me diep in de ogen aan. Shit, hier kan ik niet tegen. Ik kijk gelijk weer weg. ‘Zeg Embry, tot hoe laat wilde je eigenlijk blijven? Vraag ik vlug. ‘Euhh, wil je weg dan?’ vraagt Embry verbaasd. ‘Ja, ik heb het heel erg koud en ik wil mijn kamer nog een beetje inrichten.’ Antwoordt ik als smoes. ‘Ik kan je wel warm maken’ vraagt Seth hoopvol en glimlachend achter me. Ik kijk hem geïrriteerd aan. ‘Nee, hoeft niet, het valt wel mee’ antwoordt ik bot. Hopelijk maakt hij het me nu niet meer zo moeilijk. Zijn glimlach verdwijnt een klein beetje en hij kijkt me nu treurig aan. Zijn lippen trillen en kijkt een beetje omlaag. Hier kan ik niet tegen. ‘Sorry, zo was het niet bedoelt hoor.’ Zeg ik met een valse, brede glimlach. Hij kijkt gelijk op en glimlacht naar me. Ik smelt van binnen en kan mijn blik niet meer van hem afhouden. Die mooie zacht bruine ogen houden me vast en ik wil nergens anders meer heen. Mijn glimlach veranderd nu in een oprechte glimlach en hij kijkt me lachend aan.