10. I miss my mum...

10.

‘Het eten was ontzettend lekker, Emilie’. Ze wierp me een vriendelijke glimlach toe. Emilie had een heerlijke pasta salade gemaakt met een rode pasta saus en een bak sla. In de saus zaten waren erg lekkere kruiden toegevoegd. Bij toeval ook nog mijn lieveling eten. Jaren lang maakte mijn moeder dit voor me als ik jarig was. Ze vroeg het me wel elk jaar opnieuw op de ochtend van mijn verjaardag. ‘Lieverd, wil wat wil je vandaag eten op je verjaardag’ alsof ze dat nog lang niet wist. ‘Voor het geval dat je een keer iets anders wil en ik het toch heb gemaakt, dat zou zonde zijn.’ Vertelde ze me toen ik er een keer naar vroeg. Mijn lippen vormen een kleine glimlach als ik aan deze herinnering terug denk. Er rolt traag een kleine traan vanuit mijn ooghoek naar beneden. Ik mis haar zo. Mijn lieve vader ook, maar bij je moeder is het op een of andere manier toch iets anders. Met mijn moeder had ik altijd een hele sterke band. Ik kan werkelijk alles bij haar kwijt. Opnieuw ontsnapt er een natte traan vanuit mijn oog. Ik hou mijn hoofd voorover gebogen want ik wil niet dat iemand ziet. Schijnbaar heeft mijn broer het gezien want hij komt met een zorgelijk gezicht op me aflopen. ‘Sophie, gaat het wel?’ vraagt hij voorzichtig en heel erg zacht. Hij weet namelijk dat ik het irritant vind als mensen me troosten. Hij heeft het zelf ook. Het zal wel een familie ding zijn ofzo. Ik knik naar hem, ‘Jahoor, het gaat wel, gewoon herinneringen’ sus ik hem. ‘Oke, als je erover moet praten zeg je het hé?’ vraagt hij nog een keer. ‘Je weet dat ik het er niet over wil hebben, dus wil je dat alsjeblieft niet meer vragen?’ zeg ik bot. Meteen heb ik spijt, hij kan er ook niets aan doen. ‘sorry’ zeg ik dan maar. ‘Het is al goed’ antwoordt Jason gelijk met een glimlach.