Chapter 1 ~ inleiding

Ik bekeek mezelf eens in de spiegel. Ik was niet zoals een gewone vampier. Of zoals een weerwolf. En nog minder leek ik op een normaal mens. Voor de mensen rondom mij was ik normaal. Maar voor mij en mijn familie niet. Ik was een soort van wonder. Ik had er niet zelf voor gekozen. Mijn vader, Jacob, was een gewone weerwolf. Mijn moeder, Renesmee, was een half vampier en half mens.
Dus ik was voor een deel mens, een deel weerwolf en voor een deel vampier. Ik keek naar mezelf. Mijn donkere krullen hingen over mijn schouders, één paar goudbruine ogen met lange wimpers keken me aan. Ik had een bleke, harde huid. Maar ze was niet zo koud als de ene helft van mijn familie, nee, ze was bijna even warm als die van mijn vader. Ik kon ook mensen zo betoveren, of beïnvloeden, wat het eigenlijk echt was. Ik kreeg veel van mensen gedaan omdat ik heel erg sociaal en open was. Mensen vertrouwden mij snel, en ik kreeg veel van ze gedaan.
Ik stond op, ik had een bepaalde gratie. Als ik wandelde leek het meer op dansen. Maar als ik dan begon te rennen had ik een snelheid waarmee ik mijn vader evenaarde.

Ik was een wonder. Maar ik was niet de enige die wist dat ik anders was. Mijn ouders en hun families wisten dat. Maar ook de Volturi. Mijn moeder dacht dat het niet lang meer ging duren voor ze me gingen zoeken. Ze wisten maar een beetje van mijn bestaan af. En wat ze wisten, kon fout zijn. Dus het viel af te wachten of ze me gingen zoeken of niet.

Maar ik maakte me er geen zorgen over. Ik had mijn familie met vampiers en weerwolven. Bijna alles was volgens mijn oma – eigenlijk noem ik ze gewoon Bella, want ze is helemaal nog niet oud genoeg voor een oma. Dat zal ze ook nooit zijn- Bella dus, nog hetzelfde als 16 jaar terug. Behalve dat Sam, de alfa, was getrouwd met Emily. Maar alle weerwolven waren nog steeds hetzelfde als toen. Ook iedereen van mijn vampierfamilie was er nog. Ik was bijna even oud als de rest. Nog eventjes, op mijn drieëntwintigste was het namelijk gedaan met groeien.

Ik keek er naar uit. Want ik voelde me veel ouder dan mijn ‘leeftijdsgenoten’. Ik groeide heel snel. Nog een paar maanden en ik was 23. Dus ik kon niet naar school gaan. Want dan ging het opvallen dat ik niet normaal was. Ik werd thuis onderwezen door mijn opa – ook hem noem ik liever Edward – hij leert me alles wat ik moet weten. Het was prettig zo. Want ik zou me toch maar vervelen op school. Ik onthoud dingen veel sneller dan anderen. Handig.

Ik liep mijn kamer uit. Ik had een leuke kamer, er stond een bed in – dit had ik eigenlijk niet echt nodig – een grote inloopkast, en een reuze boekenkast. De rest van ons huis was open en licht. We woonden in het bos, op de voormalige grens tussen vampiers en weerwolven. Het was een redelijk modern huis, maar het was gezellig ingericht. Het was een echte thuis. Iedereen was er altijd welkom. Er hing dan ook een zoete bosgeur. Het was een mengeling van vampiers en weerwolven. Ik vond het best zo.

Ik zou maar eens vertrekken, want ik verveelde mij. Tijd om eens naar mijn vader zijn broers te gaan.
Het waren allemaal vrienden geworden. Ik vond het er altijd leuk. Ze waren grappig, en je kon je er altijd amuseren.