4. Second Talk

TAYLOR LAUTNER

'Shit', mompelde ik, terwijl mijn manager me het blaadje liet zien. Ik stond daarop, maar dat was niet raar. Zij stond er ook op. Emma. Ik wilde helemaal niet dat ze in de blaadjes terecht zou komen. Ik wist dat een kleine aanvaring met een mooi meisje fataal kon zijn, maar dít had ik niet verwacht. Ik liet mijn blik over het stapeltje tijdschriften gaan, waar wel ergens onze foto's in stonden. Sommigen hadden zelfs al een naam voor haar bedacht; Kitty, of iets anders belachelijks.
'Ja. zeg dat wel', mompelde Barry. Hij was mijn agent; ik had de vorige ontslagen omdat hij allemaal dingen over mij loog tegen de roddelpers.
'Hoe vaak heb je haar al 's avonds ontmoet?', voegde hij eraan toe.
'Halló! Ik ken haar niet. Niet echt. Ik liep haar per ongeluk omver'.
'En toen liep je door?', vroeg Barry achterdochtig.
'Eh - nee. Haar tas was open gesprongen, dus ik hielp haar met het inpakken'.
Barry staarde even naar de foto.
'En dit dan?'. Hij wees naar een kleine, schuin afgebeelde foto waar we hand in hand opstonden. Ik dacht even na; wanneer hadden we lang genoeg hand in hand gestaan om het te kunnen fotograferen? Natuurlijk. Toen ik haar omhoog had geholpen, liet ik haar niet gelijk los. Ik bestudeerde haar blik. Ze keek heel lief, heel mooi. Ze had een blauwe korte joggingsbroek aangehad en een grijs vest erboven, en haar haar zat helemaal door de war, alsof ze net uit bed kwam. Het zag er zo mooi uit allemaal in combinatie, dat ik mijn blik niet meer van de foto af kon krijgen.
'Hallo? Taylor, ben je nog wakker?', brulde Barry in mijn oor.
'Ja! sorry. Oké. We staan hand in hand, omdat ik haar net omhoog hielp', herstelde ik mezelf. Kom op Taylor, hoofd bij de les houden nu.
'Oké. Nou - er is verder niks meer aan te doen, dacht ik zo. Tenzij je een ontkennend interview wil geven aan Stars'.
'Nee, nee. Dan denken ze dat ik dat lieg, en staat zij nog langer op de covers'.
'Je hebt gelijk. Denk ik. Ik hoop dat ze er nu niet al te veel last van heeft. Je bent behoorlijk gewild op het moment, zie je'.
Ik zuchtte. Dit was niet was ik wilde.

EMMA GOODWILL

'Mam, ik ga nog even naar de kiosk. Wil je nog sigaretten?', riep ik naar boven. Het was al twee dagen na het cover-incident - woorden van mijn moeder - en ik dacht dat het al wat minder heisa zou zijn.
'Ja. Pas je goed op jezelf?', vroeg ze. Alsof het haar iets kon schelen. Zij vond het alleen maar leuk dat mijn gezicht over de hele wereld te zien was als de nieuwe vriendin van Taylor Lautner.

'Goedemiddag Billy', zei ik tegen de man die altijd achter de kassa stond.
'Dag Emma, leuke foto'. Hij wees naar het tijdschrif met felle kleuren en foto's dat op zijn toonbank lag.
'En je haar zit goed', vervolgde hij lachend. Toen begon hij het tasje voor mijn moeder samen te stellen. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen toen ik naar mijn haar keek. Ik had er heel slecht uitgezien die avond.
'Billy', begon ik. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden. 'Heb je Bridget Jones' Diary ergens liggen? Ik moet hem lezen van mijn moeder'.
'Ja - hier', hij gooide het boek in het tasje en hij propte er snel nog wat snoepjes bij.
'De de groeten aan je moeder', zei hij ondeugend. Ik keek hem met een vies gezicht aan en wilde de winkel uitlopen.
'Wacht even'. De raspende, mooie stem van Taylor praatte tegen me. Even dacht ik dat ik het verbeelde, maar hij stond er echt. Met zijn capuchon op en zijn zonnebril op zijn neus. Hij trok de bril van zijn hoofd en hing hem aan zijn trui.
'Oeh! Dit moment is onbetaalbaar!', gilde Billy door het kleine winkeltje.
'Rot op, Billy! anders zal ik tegen mijn moeder zeggen dat je homo bent'. Hij hield meteen op met stuiteren en zakte nijdig neer in de stoel achter de toonbank. Ik deed de knip op de deur van de kiosk, en Billy durfde er niets meer van te zeggen.
Toen wendde ik me tot Taylor, die nu een beetje versuft naast me stond.
'Sorry, anders maakt hij nóg meer foto's', zei ik tegen hem.
'Ja, eh - die foto's. Sorry daarvan. Ik heb het goed verknalt. Je staat op bijna alle covers'.
'Ik weet het. Shit. Maar het is niet jouw schuld', liet ik hem bemoedigend weten.
'Haha', zei hij spottend. 'Tuurlijk wel. Als ik niet zo spastisch om me heen had lopen kijken, had ik jou wel gezien, en -'.
Ik legde mijn vinger op zijn mond, en was zelf even verbaasd over mijn plotselinge actie. Ik trok mijn hand weer snel terug, en hij glimlachte even snel.
'Mijn manager is boos, en mijn agent wil dat ik een ontkennend interview geef aan Stars', mompelde hij zachtjes, waarschijnlijk om te voorkomen dat ik weer zijn mond dicht zou drukken.
'Ga je dat doen?', vroeg ik. Ik wilde eigenlijk wel van die covers af.
'Nee'
'Oh', zei ik. Ik probeerde niet teleurgesteld te klinken. Er zou niets aan gedaan worden.
'Als we gewoon net doen alsof we het niet weten - dat we in al die bladen staan - houden ze er vanzelf wel mee op', vervolgde hij.
'Misschien - nee, waarschijnlijk heb je gelijk', zei ik
'Ik denk het ook'.
'Wil je wat eten?', vroeg ik. Daarmee zou ik juist de aandacht naar ons toe trekken, maar dat maakte me niet zoveel meer uit. We konden toch wel gewoon met elkaar omgaan - als vrienden? Ik vroeg me af of dat wel echt kon, want hij was natuurlijk wel wereldberoemd.
'Waar wilde je eten?', vroeg hij lachend.
'Subway ofzo?', zei ik.
'Nah, dat is niet goed. Het je broodjes thuis?', vroeg hij.
'Ja, ik denk het wel. Wilde je bij mij thuis eten dan?', vroeg ik ongelovig.
'Ja toch? Iets mis mee?'
'Nee - Nee, het is alleen; mijn moeder vind het zeg maar helemaal amazing dat ik op die cover sta, want zij denkt dat zij daardoor bekend en berucht word bij de mannen', zei ik. Hij schoot in de lach. Toen zette hij zijn zonnebril op en zei; 'Ga maar voor'. Ik haalde de deur van de knip en siste tegen Billy dat hij onder geen enkele omstandigheden iets mocht zeggen, want ik zou mijn waarschuwing nakomen. Hij knikte nijdig en gooide zijn mandarijnenschil in de prullenmand. Toen leidde ik Taylor de hoek om, waar ik het lichtroze huisje binnen ging. Binnen was alles wit en paars, mijn moeders lievelingskleuren.
Mijn moeder lach languit op de bank een zak popcorn naar binnen te schuiven, en op de tv zag ik When the sun goes down, een dramaserie waar mijn moeder al minstens vijfendertig jaar naar kijkt. Iedereen gaat dood en komt weer tot leven als het nieuwe seizoen begint. Ik heb wel eens geprobeerd erin te komen; het is best leuk, maar door al die verschillende drama verhalen moet je het eigenlijk vanaf het begin al volgen. Het lijkt een beetje op As the world turns.
'Mam, dit is Taylor'.
Mijn moeder keek even stomverbaasd van mij naar de mooie jongen naast mij, en toen zei ze;
'Lieve hemel'.
'Ja. Mam, hebben we brood?'
'Ja, eh - in de la?'
'Tuurlijk'.
Ik wilde brood gaan smeren, maar Taylor pakte het mes uit mijn handen. Hij trok de koelkast open en pakte er van alles uit; ham, kaas, mozzerella, mayo, basillicum.
Toen begon hij allerlei dingen uit de la te trekken. Ik besloot dat ik me er niet mee moest bemoeien; ik kon echt niet koken.
Mijn moeder ook niet, dus dit Taylorbrood zag er al smakelijk uit voordat het klaar was.
Ik liep terug naar de woonkamer, waar mijn moeder in gebaren taal en door middel van haar lippen te bewegen zei hoe knap ze hem vond, en hoe vereerd ze was om hem - ze wees op de tv, waar Taylor net voorbij kwam in een clip - in haar huis te hebben.