21.

rose pov:

samen met embry en jacob loop ik door het bos. Voor we vertrokken moest ik eerst zeggen waar ik woonde. het wandelen verloopt moeizaam. ik ben eigenlijk best moe en mijn voeten bewegen maar half mee. ik ben te moe en stop met lopen. de jongens hebben niets door. als ze een paar meter voor me lopen neem ik een klein aanloopje en spring op de rug van jacob. hij houd gemakkelijk zijn evenwicht alsof hij het al door had dat ik ging springen. "ik ben moe" zeg ik en leg mijn hoofd tegen zijn schouderblad. voor ik het weet val ik in slaap.

"rose, wakker worden" hoor ik iemand fluisteren. ik word een beetje door elkaar geschud. kreunend open ik me ogen. embry glimlacht naar me en zegt "we zijn er!" ik kruip van jacob zijn rug. ik ben meteen wakker als ik de voorgevel zie. met jacob en embry achter me loop ik naar binnen. de geur van de vampieren ruik je nog goed. ik let er niet op en meteen loop ik naar boven. ik sluit mijn ogen en adam eens diep in en uit. ik open de slaapkamer deur en wandel naar binnen. ik laat mijn ogen door de kamer glijden maar zie geen oma. alleen een lege slaapkamer. ik knijp mijn ogen nog eens toe en open ze dan weer. geen verschil. ik begin te paniekeren hoe kan dit? denk rose denk! naar waar gaat een dood oud vrouwtje? domme vraag want een dood persoon loopt niet weg! toch? heb ik me dit dan allemaal verbeeld? ademen wordt steeds moeilijker. nu raak ik mijn oma voor de 2e keer kwijt! mijn ogen vullen zich met water en lopen over. de tranen glijden over mijn gezicht. ik wordt boos. boos op mezelf! ik bal mijn handen tot vuisten en voel hoe de bruine kleur plaatst maakt voor een dunne ronde cirkel rond mijn pupil. de kracht in mijn lichaam neemt toe en voor ik het weet heb ik het bed al omver gegooid. het nacht kastje smijt ik door de kamer. die komt tegen de muur aan en valt uit elkaar. ik loop richting de kleerkast en ram die in elkaar. ik kijk de kamer rond en veel blijft er niet van over. ik loop de kamer uit en strom de trap af. meteen loop ik richting de muur waar foto's hangden van oma en ik samen. met vuist sla ik zo hard ik kan tegen de muur. een groot deel van de foto's vallen ervan. jaocb wil me weg van de muur trekken maar ik blijf slaan op de muur tot bijna alle foto's ervan zijn. mijn vuisten beginnen te bloeden. in de muur zijn grote barsten en bloedvlekken te zien door het slaan. het lukt jacob om met weg te trekken. hij drukt me tegen zich aan. mijn handen plaats ik op zijn borstkas. ik voel me rustig worden en daar zijn de tranen weer.
zou graag reacties krijgen! <3