14. The boy who winked at me.

De dagen zonder Gerard waren zwaar en duurde lang, net als de corvee na school. Het maakte me niet veel uit dat ik een beetje blikjes en papiertjes bij elkaar moest vegen, daar had ik het wel voor over. Adriana zei niets meer en die schaapjes die haar achterna liepen waren al minder onder de indruk van haar. Ze leken een beetje tegen haar te keren, als dat nou echte vriendschap betekend, maar dat is het niet dat weet ik zeker. Ik sta met een bezem in mijn hand in een lokaal, het is stil en zoveel vuil ligt er al niet meer. Ik bevochtig het raam met mijn adem en teken een hartje en zet Gerard zijn naam erbij. Al gauw is er niets meer van te zien.. Maar hij verdwijnt niet meer, hij komt terug, over twee dagen komt hij weer thuis.
Over twee dagen houd ik hem weer in mijn armen en weet ik weer waar ik voor leef.

Mijn schooldag zat er weer op, ik dacht dat er nooit een einde aan kwam. Maar de verlossende bel luid en ik loop zo snel ik kan over de gangen. Mijn hart gaat als een gek tekeer als ik besef dat ik Gerard eindelijk weer ga zien! Met oversteken ben ik nog nooit zo ongeduldig geweest, een fietser moet nog uitwijken voor me en roept nog iets in het Spaans dat ik niet eens kan verstaan maar het maakt me niet uit. Daar sta ik dan, zenuwachtig kijk ik over het veld zoekend naar Gerard. Ze lijken al klaar te zijn met trainen want ze zitten alleen nog maar te geinen met elkaar. Een jongen met bruin haar komt naar me toe gelopen. ‘Hee, jij bent zeker Jimena.’ Ik kijk de jongen aan, hoe weet hij dat nou? ‘Ja..’ ‘Ik ben Bojan.’ Hij schud me de hand. ‘Je zoekt Gerard zeker?’ ‘Ja eigenlijk wel.’ ‘Hij is thuis, hij voelde zich niet lekker nadat we terug waren gekomen in Spanje.’ ‘Oh oké.. bedankt in ieder geval.’ ‘Geen dank.’ Hij knipoogde naar me. Ik wist niet wat ik daarbij moest denken, misschien hebben alle voetballer zo’n afwijking aan hun oog? Ik zei hem gedag en ga op weg naar zijn huis, ik heb niet al te lang om bij hem te zijn anders komen mijn ouders er achter. Ik hoop maar dat hij niet te ziek is.. Ik loop verder over de stoep tot ik bij zijn huis kom, ik bel aan. Gerard doet open, hij heeft rode ogen en heeft een dikke trui en broek aan.
‘Hee, mijn meisje.’ Zei hij met een schorre stem. Ik vloog hem om zijn middel en knuffelde hem, hij knuffelde terug. ‘Ik wil je niet aansteken..’ ik keek raar naar hem en pakte hem weer vast. ‘Wat maakt mij het uit als ik ziek wordt, ik wil bij je zijn!’ hij lacht eventjes en geeft me een kus. ‘Ik heb je gemist Jimena.’ Ik doe mijn jas uit en we gaan op de bank zitten. ‘Ik jou ook..’ zijn haar zat plat op zijn hoofd, ik spreid mijn vingers en doe een poging het omhoog te krijgen. ‘Sorry dat ik er zo lelijk uitzie..’ zei hij toen ik hem probeerde te fatsoeneren. ‘Maakt niet uit, je bent altijd leuk..’ ik bloosde alweer en zoende hem zodat hij het niet zou zien. Het was de lekkerste zoen die ik ooit had gehad, weer voel ik het gevoel in mijn buik. ‘Gerard..’
‘Ja?’ ‘Ik schaam me een beetje..’ hij kijkt me aan met zijn nog steeds ietwat rode ogen en pakt mijn hand, zijn handen zijn warm. ‘Hoezo schaam je je dan?’ Ik kijk weg en probeer de woorden te vinden. ‘Nou.. toen ik flauw viel.. ik heb onze eerste keer verpest..’ Hij legde zijn hand op mijn wang en draaide mijn hoofd zodat ik naar hem keek. ‘Dat heb je niet, en onze tweede eerste keer wordt leuker, ik beloof het.’ Hij geeft me een kus in mijn nek. ‘Ik weet niet of ik ooit nog zo lang bij je kan zijn..’ ‘Je ouders vergeten het vast wel.. en anders kom ik je gewoon halen ’s nachts.’ Hij lachte en knipoogde. Ik moest gelijk weer denken aan Bojan maar ik schudde het beeld uit mijn hoofd. ‘Doe je toch niet..’ zijn blauwe ogen straalde weer. ‘Doe ik wel, dus blijf morgen nacht maar op.’ ‘Oké’ zei ik verlegen en een beetje ongelovig. ‘Ik doe het echt hoor, dus niet in slaap vallen. Om 1 uur kom ik je halen.’ Hij kuste me.
‘Ik zal op je wachten.’ Zei ik en sta op. ‘Ik moet echt weg.. anders gaan mijn ouders dingen vermoeden. ‘Oké’ Hij staat ook op en slaat zijn armen om me heen. ‘Ik verlang naar je, ik wil je graag verwennen Jimena..’ zei hij zachtjes. Ik keek op en hij drukte nog een kusje op mijn lippen. ‘Tot morgen Jimena.’ ‘Tot morgen..’ zei ik verlegen en ik doe mijn jas aan. Voor ik de voordeur open doe loop ik nog even naar hem toe, ik wrijf met mijn hand over zijn broek.
‘Ga maar snel anders kom je niet levend weg.’ Zei hij. Ik lachte en loop naar de deur. Ik kijk nog even in zijn ogen en naar zijn lach. Ja.. wat had ik hem toch gemist..