2. Still an innocent day

'Mam! MAM!', riep ik naar boven. Maar er kwam geen antwoord. Wel hoorde ik muziek, maar die stond zacht genoeg. Ze zou me moeten kunnen horen. 'BIANCA!!', krijste ik naar boven.
Ik hoorde gestommel en de muziek ging zachter. Dat betekende dat mijn moeder luisterde of ze echt iets had gehoord.
'Mam!', riep ik weer. Nu ging haar kamerdeur open.
'Wat is er?', vroeg ze terwijl ze, nog steeds in haar ochtendjas, de trap af kwam.
'Je Cosmopolitan', zei ik droogjes en ik plofte en tasje voor haar voeten neer.
'Jezus, Emma. Kon dat niet even wachten?', zei ze ongeduldig, terwijl ze zonder het tasje op te pakken weer naar boven liep. Ik zuchtte eens diep en liep naar de woonkamer, waar ik de TV aanzette. Er was een reportage op over de beste films van het afgelopen kwartaal.
Twilight stond op drie.
Ik zag Taylor, en kreeg een kriebel in mijn buik. what the hell betekende die kriebel? Het sloeg nergens op, besloot ik. Ik had de jongen niet eens heel lang aangekeken. Er werden foto's van hem met een donkerharige 'fan, of misschien wel meer' afgebeeld.
Ik liet me achterover zakken in de bank en viel in slaap.

De dag erna dacht ik er niet zo veel meer aan. Ik woonde bijna in LA, dus ik had vaker bekende mensen gezien. Ik zette vroeg in de ochtend koffie, want ik was wakker geschrokken van de postbode, die nijdig op de ruit tike. Mijn moeder had de brievenbus om onverklaarbare redenen dichtgespijkerd, en ik strompelde naar de deur. Ik had het pakje aangepakt, en was toen dus koffie gaan zetten.
Na enkele minuten nutteloos tegen het aanrecht aan te hebben geleund, was de koffie klaar, en ging de kamer deur open.
'Goeiemorgen mam', zei ik.
'Eh - nee', zei een lage mannenstem droogjes.
Ik keek verbaasd op van mijn koffie.
Een donkere man stond in zijn boxershort in de keuken.
'Bianca is vanochtend al weggegaan. Ik moest ook maar eens weg'.
'Wil je koffie?', vroeg ik beleefd, maar ik hoopte dat hij nee zou zeggen.
'Eh - ja, graag', zei hij, en hij schoof een stoel naar achter waar hij vervolgens op ging zitten. Ik schonk koffie voor hem in, en ging tegen over hem zitten.
'Dus', zei hij, en hij tikte zenuwachtig op zijn mok met zijn nagels.
'Jup', zei ik glimlachend, terwijl ik van mijn koffie nipte.
'Ik eh - bedankt voor de koffie. Thomas', mompelde hij.
'Hoi. Emma, en graag gedaan'.
Hij knikte even snel, glimlachte en zette zijn ineens legen mok met een klap op de tafel.
Hij stond verwilderd op.
'Ik moet nu echt gaan. Leuk je te ontmoeten, Emma', zei hij, waarna hij naar boven liep. Ik hoorde hem een keer struikelen op de trap. Wat een kluns.
Een paar minuten later hoorde ik de voordeur dichtgaan.
Ik liep weer naar de bank en liet mezelf vallen.
De rest van de dag sliep ik, en ik wist niet waarom ik zo moe was. Ik herinnerde mezelf er nog wel even aan Bianca te vragen waarom ze in gódsnaam die brievenbus had dichtgespijkerd.