1. First time eye contact.

'Shit', mompelde ik toen ik de rits van mijn tas kapot trok.
'Mam! ik ga een nieuwe tas kopen!', brulde ik naar boven. Meteen kwamen de lichte voetstappen van mijn veel te mooie moeder naar beneden. Ze zag eruit als twintig en had de ene vriend na de andere, sinds ze mijn vader gedumpt had. Toegegeven; ik zou trots moeten zijn op haar uiterlijk. Ze had wel een kind gebaard, maar haar buik was bijna platter dan die van mij.
'Is goed. Zeg, wil je even langs de kiosk gaan? Ze hebben als het goed is de nieuwe Cosmopolitan'.
Ik knikte. Ik moet toegeven dat ze niet erg verantwoordelijk was. Het maakte haar niet uit waar ik heen ging en hoelaat ik weer thuis kwam. Meestal was ik 's ochtends nog niet wakker als zij naar haar werk ging: columniste bij de modekrant. Ik sliep meestal of was naar de club als ze weer thuis kwam. Dus veel zagen we elkaar niet. Alleen op de dagen dat zij vrij was, waar vandaag bij hoorde. Ik wist dat boven op haar kamer een man lag, want mijn moeder had haar roze ochtendjas aan. Dat was voor mij een teken dat ik niet zomaar haar kamer binnen moest stormen, ook al stond mijn moeder in de keuken. Haar kamer was dan alsnog bewoond.

Met mijn nieuwe, zwart leren tas in de holte van mijn elleboog liep ik zwierend over de straten van Montal, een stadje net buiten Los Angeles. Bij de kiosk vroeg ik aan Billy, de gebruikelijke cassier, of hij de laatste Cosmopolitan had. Hij propte het blad in een tasje met allerlei sleutelhangertjes en stickervelletjes. Dit deed hij altijd, want hij vond mijn moeder helemaal geweldig, en daardoor mij ook. Ik mompelde 'bedankt', en slofte de winkel weer uit. Het was al donker buiten.
'Auw, shit! kijk uit,zak!', riep ik verontwaardigd. Terwijl ik naar de grond had lopen staren, was ik tegen een jongen met een capuchon op gebotst. Ik vond het rechtvaardig dat ik de ander de schuld gaf, want ik deed natuurlijk niks fout. Ik keek snel op. Meteen zag ik een paar flitsen, maar ik was opgenomen door het gezicht van de jongen, waardoor ik de flitsen niet besefte.
'Sorry', stamelde hij schuldig.
'Geeft niet. Taylor, toch?', knikte ik hem toe, terwijl ik me bukte om alles weer in mijn tas te doen wat eruit gevallen was.
'Eh - ja. En.. jij?', vroeg hij. Hij keek een beetje haastig om zich heen, terwijl hij zich ook bukte om mij te helpen.
'Emma. Bedankt', zei ik terwijl ik mijn mobieltje van hem aanpakte. Hij hielp me opstaan, en hield mijn hand nog even vast. Heel even keken we elkaar aan zonder iets te zeggen. Hij had geweldige ogen, en - maar dat weet de hele wereld al - geweldige tanden. Fuck, hij was knap.
Ik schudde mijn hoofd en trok voorzichtig mijn hand terug. Hij legde snel zijn arm achter zijn rug en krabde aan de achterkant van zijn hoofd.
'Nou eh - fijn je ontmoet te hebben, Emma', zei hij vluchtig, terwijl hij opnieuw om zich heen keek.
'En, sorry', voegde hij er aan toe, voordat hij me gedag knikte. Hij liep weg met zijn handen in zijn zakken. Ik keek hem nog even na, maar liep toen naar huis om mijn moeder haar tijdschrift en haar stickertjes te overhandigen.