13. The sweet taste of victory.

Het was voorbij, geen leuke dagen meer samen met Gerard. Ja het waren dus mijn ouders die ons betrapte samen in een ziekenhuisbed. En als mijn ouders ergens een hekel aan hebben behalve jongens zijn het wel jongens die voetballen, want die zijn in hun ogen allemaal arrogant en egoïstisch. Ze wilde mij eerst ook nog verbieden om te voetballen maar dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen. Ze waren meer bezig met het feit dat ik met Gerard was dan dat ik in het ziekenhuis lag, alweer. Ik ben nu al weer een paar dagen thuis, ik mag nog niet naar school. Mijn mobiel en laptop hebben ze afgepakt dus ik zit hier nu al een paar dagen zonder enig contact te hebben gehad met Gerard. Ik dacht dat ik dood ging, ik mis hem zo erg.. Hij maakte mijn leven dragelijker, wat moet ik nu doen? Ik moet hem gewoon zien.. Straks ontmoet hij in de tussentijd iemand anders en dan ben ik hem voor altijd kwijt, nee dat mag niet gebeuren! Ik voel weer tranen opkomen maar ik houd me in als ik voetstappen op de trap hoor, mijn vader doet de deur open en ik doe net of ik aan het leren ben. ‘Er is post voor je.’
hij geeft de envelop aan mij. ‘Kom je zo eten?’ ‘Ja papa.’ Hij sluit de deur achter zich. Ik kijk naar het handschrift dat op de envelop staat maar ik kan het niet herkennen. Ik scheur de envelop open en haal er een handgeschreven brief uit.

Lieve Jimena,
Het spijt me dat alles zo is gelopen, dat alles ineens zo mis gaat…
Ik wil je verbetering beloven en dat gaat er komen maar ik moet je iets vertellen.
Ik moet weer een paar dagen naar het buitenland en kan je dus weer een tijd niet zien.
Zodra ik terug ben ga ik er alles aan doen dat ik je weer kan zien, ik beloof het.
Ik heb je ook niet meer gezien ’s morgens, ik heb als een klein jongetje voor het raam zitten wachten maar ter vergeefs.. Dus ik neem aan dat je nog niet naar school gaat?
Ik mis je.. terug schrijven zal weinig zin hebben ben ik bang want als je dit leest ben ik al weg.
Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat ik je binnenkort weer in mijn armen kan houden.
Ik ben woensdag terug, dan train ik ook.. als je weg kan komen thuis… misschien dat we elkaar dan even kunnen zien? En anders een andere dag.. we trainen best vaak.
Ik mis je..

Veel liefs,

Gerard

Mijn eerste reactie was dat ik snel de brief verstopte want als mijn ouders dit zien ben ik nog lang niet jarig. Ik haat het… ik ben al 17 en ik mag niet eens met jongens om gaan. De enige jongens die ik zie zijn de jongens uit mijn klas en die zijn nou niet bepaald volwassen…
Ik hoop dat ik morgen weer naar school mag, ik verveel me thuis. De eerste dagen waren wel oké al moest ik wel steeds aan Gerard denken. Zijn gezicht was zo bedroefd.. mijn ouders waren zo boos op hem, hij moest de volledige schuld op zich nemen en zo lief was hij dan ook wel om het ook nog te doen. Het laatste wat hij fluisterde in mijn oor was ‘Het komt goed, ik beloof het je.’ en bij de deur zwaaide hij nog naar me. Weg was hij.. Woede borrelt in me op, waarom mag ik niet gelukkig zijn?! WAAROM mag ik niet bij hem zijn?! Wat is er fout aan hem, wat doe ik verkeerd? Ik pak mijn schoolboek van mijn bed en gooi het tegen de muur. Er kwam geen reactie en er gebeurde niks, het maakt niet uit wat ik doe.. er veranderd niets. Was Gerard maar hier.. ik zakte in elkaar en huilde.. het is zo oneerlijk..

Het leven gaat door, mijn ouders blijven me in de gaten houden. Ik word zenuwachtig bij alles wat ik doe, iedere vork die ik oppak, iedere hap die ik neem, elke ademhaling wordt gecontroleerd. Her voelde bijna als een gevangenis, maar een paar uurtjes school verloste me er even van. Maar daar staan me natuurlijk veel ergere dingen te wachten. ‘Zo zo, dus je durfde toch nog terug te komen? Heb je nog niet genoeg gehad?’ Iets in mij kon zich niet meer beheersen, het was tijd dat dit stopte, het was tijd dat niemand anders mijn leven meer verpeste. ‘Je moet je grote mond houden jij!’ ‘Nou nou jij durft, komt dat door je voetbalvriendje? Hoe heet hij ook al weer.. ach wat doet hij er ook toe hij is net zo nutteloos als jij.’ Dat was het, de druppel die de emmer deed overlopen. ‘Gemene trut!’ schreeuwde ik en vloog haar aan. Ik trok haar aan haar haren, krabde en spuugde haar in haar gezicht, schopte haar, beukte haar in haar buik en een rode vloeistof stroomde uit haar neus. Niemand zal meer bepalen hoe ik moet leven, mijn leven is van mij en ik doe wat ik wil! ‘Had je nog wat?’ Haar vriendinnen die normaal achter haar aanhuppelde als lammetje zeiden niet en stonden angstig toe te kijken. ‘Wat kijken jullie nou!?’ zei ik hard en ze deinde nog verder achteruit. De leraar komt binnen en treft de rivier van bloed aan die over de vloer stroomde.
‘Wat is hier in hemelsnaam gebeurd?!’ hij wees naar mij en ik wist dat ik de lul was, maar het maakte me niks uit. Ik had mijn zin gekregen, Adriana was verslagen, ik liet niet meer over mij heen lopen. De leraar trekt me mee aan mijn arm en het laatste wat ik zie is Adriana die huilend op de grond ligt, ik lach. Ik heb nog nooit zo gelachen. Mensen vinden me raar, maar dat maakt me niet meer uit, ik lach ze uit. Mij kunnen ze niets meer maken.