81. Over and over again

“Hier is mijn verblijfplaats.” Zei Taylor serieus en hij wees op een immens gebouw dat midden in het centrum stond. “Je verblijfplaats? Dat hele ding?” Je schudde ongelovig je hoofd. “Nee gek, alleen de bovenste verdieping!” Taylor lachte om je dommigheidje, maar jij gilde. “Een penthouse?! Hoe rijk ben jij, zeg? Will you marry me?” Riep je enthousiast. “Kijk niet zo.” Taylor gaf je een por. “Ik maakte geen grapje hoor.” Je ogen sprongen bijna uit je kassen van verbaasdheid. “Mag ik binnen kijken?” Taylor schudde zijn hoofd. “Een andere keer misschien. Zie, ik zit er heus niet in mijn eentje.” Je zuchtte. Dat verklaarde al een hoop. “Het is niet zo netjes daar zomaar binnen te vallen met een meisje.” Hij glimlachte naar je, maar jij voelde je een beetje teleurgesteld. “Ok, jammer. Ik ben best wel benieuwd.” Taylor haalde zijn schouders op. “Sorry. Ik kan daar moeilijk zo met jou naar binnen gaan, straks staat er één van de jongens in zijn nakie of zo. En ik heb het niet opgeruimd.” Taylors gezicht kleurde rood. “Ah.” Je trok een wenkbrauw op. Jongens en opruimen… Dat ging niet samen. “Wat staan jullie daar nou te smoezen?” Hoorde je Jaer roepen, die met Matthew nog wat achtergebleven was. “Niks.” Zei je en je draaide gauw je hoofd weg. “Zeg, Jaer,” begon Taylor, “jij zit toch ergens in de buurt van het Dream Hotel?” Jaer liep naar jullie toe. “Ja, hoezo?” Taylor gebaarde naar jou en je rolstoel. “Nou, ik weet niet of ze het wel zelf redt naar haar hotel.” Hij glimlachte scheef. “Oh, ik breng je wel hoor.” Zei Jaer net iets te enthousiast. “Oké, dankjewel.” Zei je ietwat verlegen. “Zie ik je overmorgen wel weer. Ik sms je nog wel!” Zei Taylor en hij gaf je een kus op je wang. “Doei.” Je sloeg je ogen neer. Het was alweer zo snel voorbij gegaan. “Nou, laten we maar alvast gaan.” Zei Matthew. Ja, die was er natuurlijk ook nog. “Matthew.” Zei je. Bijna was je bang dat je zijn naam verkeerd had uitgesproken, maar dat had je gelukkig niet, aan zijn reactie te horen. “Ja?” “Waar moet jij naartoe dan?” Matthew glimlachte. “Twee straatjes verderop.” Jaer mengde zich nu ook in het gesprek. “In welk hotel dan?” Matthew schudde lachend zijn hoofd. “Geen. Ik woon hier.” Je mond viel open, maar toen je dat doorhad klapte je hem gauw weer dicht. “Jij wóont hier?” Je wist zeker dat je nu net zo’n hoofd trok als je net deed ter reactie op Taylors penthouse. “Zeg, hou nou eens op met dat verbaasde gedoe, dan kunnen we vertrekken.” Zei Jaer ongeduldig. Hij had duidelijk aandacht nodig. “Pff, best.”