-012-

'Loïs!' roep ik. Ik hoor haar scheldend naar me toe komen.Ik kan nog wegrennen, maar blijf toch zelfverzekerd staan. 'Ik ga mijn vader zoeken' zeg ik en ik wil langs haar de trap af lopen en via de voordeur naar buiten gaan maar Loïs houdt me tegen. 'Hoe ben je binnengekomen?' vraagt ze en ik wijs naar het raam. Ik wil weer verder lopen maar word weer teruggetrokken. 'Je blijft hier' sist ze. 'Dat heb je wel vaker gezegd' zeg ik stoer maar de zenuwen gieren door mijn lijf. 'John!' gilt ze. Niet veel later komt de man, die net de deur open deed, de kamer in. Loïs fluisterd iets. Hij knikt en kijkt me grijnzend aan. 'Jij gaat hier echt niet wegkomen' zegt hij. Het klinkt bijna vrolijk. Terwijl Loïs de kamer verlaat ze hij me op een stoel en bindt me heel kinderachtig, vast met een touw. 'Je doet alsof je een slechterik van Totally Spies bent, alleen ben ik voor hun een stuk banger' zeg ik lachend. Maar die lach verdwijnt zodra zijn handafdruk op mijn gezicht te voelen is. 'Auw' piep ik. 'Dat leert je wel je mond eens te houden' roept John boos. 'Je kent me niet eens!' gil ik boos. Weer een klap, op mijn andere wang dit keer. Als de man zich omdraait om het raam te sluiten, bel ik zo onopvallend mogelijk Christian. 'Hi, it's Christian. Please leave a message after the beep' BEEP Ik kijk geschrokken om maar John heeft niets door en is nog druk bezig met het raam. 'Wil je me please halen? Ik ben bij mijn tante' dan wordt mijn mobiel weer uit mijn hand gerukt en John opent het raam, gooit mijn mobiel naar buiten en sluit -dit keer wat sneller- het raam. 'Lul' fluister ik.