15. Capturing the moment

Hand in hand slenteren Alex en ik door de stad. Het is koopavond en hij is blij dat hij niet de hele tijd in zijn kamer opgesloten hoeft te zitten.
We lopen naar binnen in het grote overdekte winkelcentrum en ik zie Alex soms moeilijk kijken.
‘Gaat het wel?’ Vraag ik voorzichtig.
‘Ja, maar ik moet wel mijn best doen om te horen wat je zegt.’ Ik kijk hem niet begrijpend aan. ‘Anders hoor ik alleen het geluid van hun hartslag en het bloed dat door hun aderen stroomt.’
Ik heb eigenlijk best medelijden met hem, maar dan ineens zie ik een mogelijk om hem op te vrolijken. Daar zie ik een fotohokje.
‘Kom mee.’ Ik trek aan zijn arm en neem hem mee naar het hokje.
Alex schiet in de lach. ‘Serieus?’ Ik knik. ‘Ik doe niet aan foto’s.’ Zegt hij, terwijl hij zich toch laat meetrekken richting het fotohokje.
‘Maar ik wel. Zit!’ En ik wijs naar het stoeltje. Snel ga ik bij hem zitten en het scherm telt af.
‘Wat wil je nou dat ik doe?’ Vraagt hij met een grijns.
‘Lief lachen?’ Zegt ik met een engelen gezichtje.
FLITS. De eerste foto is genomen en ineens voel ik een zoen op mijn wang. FLITS. Dat was foto twee.
Dan hoor ik ineens een soort grom naast me, maar voor ik kan kijken wat het is word de derde foto genomen.
Buiten komen de foto’s op een stripje uit het apparaat.
Op de eerste foto staan we allebei lachend, de tweede foto geeft hij me een kus en ik glimlach. Maar dan zie ik de derde foto en ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op.
Ik kijk omhoog naar het grijnzende gezicht van Alex.
‘Ik vind die laatste wel leuk.’ Zegt hij plagend.
Ik knijp mijn ogen een beetje samen. ‘Dat deed je expres, hè?’
Hij trekt een quasi verontwaardigd gezicht. ‘Ik zou niet durven. Ik denk trouwens dat je broer een rolberoerte zou krijgen als hij die zag.’
Ik glimlach en zie zijn reactie voor me. Dan zie ik achter Alex iemand lopen die me erg bekend voor komt. Katherine komt deze kant opgelopen, maar volgens mij heeft ze ons nog niet gezien. Eerlijk gezegd ben ik doodsbang voor haar, dus ik twijfel geen moment en duw Alex terug het hokje in. Ik ga er snel bij en sluit het gordijntje weer.
Alex grijnst breed. ‘Jasey, dit is niet echt de tijd of de plek hiervoor, weet je.’
‘Shht.’ Ik leg mijn vinger op zijn lippen en gluur door een spleetje in het gordijn. Katherine loopt voorbij en heeft me niet gezien.
‘Waarom verstop jij je voor Katherine?’ Fluistert hij.
Ik kijk hem met grote ogen aan. ‘Ken jij Katherine?’
Hij knikt. ‘Ze kent mijn familie al erg lang.’
Mijn mond valt open. ‘Maar je weet toch wel dat… Ik bedoel… Welke familie?’
‘Ik heb familie wonen in een dorpje in Virginia, die kent ze al heel lang en zo heeft ze ons ook opgespoord.’
‘Ken jij die familie?’
‘Ja, mijn oom Zach, maar we hebben al bijna een jaar niets meer van hem gehoord en hij is altijd zo geheimzinnig dat we hem ook liever vermijden.’
Een beetje achterdochtig kijk ik weer door het gordijn. Ik heb het gevoel dat hij iets achterhoud, maar waarschijnlijk zit het me gewoon niet lekker dat hij Katherine kent.