79. Vreetbeest

Geandro glimlachte. “Je bént ook aan de beurt. Maar ik wil bij deze oefening graag even een opdracht geven.” Charlotte en Sandra waren inmiddels alweer rechtop gaan staan. Iedereen was één en al oor. “Jullie moeten een scène spelen als een bepaald typetje. Ik geef jullie die wel.” Hij liep de kring rond en tikte de personen aan die nog niet geweest waren om ze een typetje te geven. Toen hij bij Jaer aankwam wist je wel hoe laat het was, want er speelde een geniepige grijns om zijn mond. “Jij mag een klein meisje van vijf spelen.” Hij lachte, alsof het een meesterlijke grap was. Niemand lachte mee. “Ha!” Zei Jaer. “Simpel.”
Toen Geandro bij jou aankwam moest hij even nadenken. “Tsja, ik weet even niets beters dan jou een bejaarde te laten spelen, in die rolstoel.” Je gromde binnensmonds. “Best.” Geandro lette al niet meer op je. “Oké, iedereen heeft een type, speel maar verder.” Meggy had zojuist de rol van een chagrijnige lerares gekregen en ze nam Charlottes plaats in. “Wat zit je daar nou te zitten? Naar je plaats!” Blafte ze naar Sandra, die een brutaal kind spelen moest. “Maar mevrouw, ik heb mijn etui op de grond gegooi-, eh, laten vallen.” Meggy deed haar armen over elkaar. “Kan me niets schelen.” Op dat moment vond je dat het wel eens tijd was om er in te springen en je klapte in je handen. Je gebaarde dat Sandra van de grond af moest gaan en je rolde je rolstoel naar het midden van de kring. Je kromde je rug, alsof je een bochel had en kneep je ogen toe zodat het net leek alsof je niets kon zien. “Mevrouw Jansen,” kraakte je stem, “mijn bril.” Je verbaasde je erover hoe echt het wel niet klonk. Meggy rolde met haar ogen. “Op uw hoofd, mevrouw Smid.” Met een stijve arm voelde je op je hoofd. “Nu u het zegt, dankuwel.” En je deed de ingebeelde bril op je hoofd. Meggy zuchtte. “Ik word hier zo moe van…”

Na het inspringspel en nog wat oefeningen was het alweer tijd. Dat ging naar jouw idee ontzettend snel. Nadat Geandro verdwenen was met een korte aankondiging (overmorgen elf uur ’s ochtends weer aanwezig), nam je afscheid van de andere castleden. Je moest natuurlijk nog wel even wat nummers uitwisselen. Je gaf Quirina een knuffel. “Tot overmorgen!” Zei je verrukt en je ging het rijtje mensen nog even af. Aan het eind stond een meisje waar je de hele tijd de naam van vergat. “Doei!” Zei je. “Dag, mag ik misschien ook je nummer?” Vroeg ze, haar hoofd scheef houdend. “Ja, tuurlijk.” Lachte je. “Maar uh, ik ben je naam vergeten, hoe heet je ook alweer?” Je schaamde je een beetje. “Oh, dat geeft niet hoor.” Zei het meisje, om wiens haar jij zo jaloers was geweest. “Ik ben Charlene.” Je sloeg jezelf voor je hoofd. “Maar natuurlijk, wat dom.” Snel wisselden jullie nummers uit en rolde je jezelf naar Taylor, die met Jaer en Matthew aan het kletsen was. Ze konden het zo te zien erg goed met elkaar vinden. “Yo!” Begroette Taylor je. “We gaan nog even wat te eten halen bij de snackbar hier om de hoek, ga je mee?” Je wiebelde met je wenkbrauwen. “Ligt eraan wie ‘wij’ zijn?” Taylor lachte. “Jaer, Matthew en ik. Zie jij een andere ‘wij’?” Je keek om je heen, alsof je iemand zocht. “Misschien.” Je schudde lachend je hoofd. “Nee, oké, ik ga wel mee.” “Mooizo!” Jaer stak zijn hand op en je gaf hem een high five. “Laten we maar gauw gaan dan. Ik krijg berehonger van al dat omaatje spelen.”

Hoihoi Leute (: Mag ik jullie om een piepkleine gunst vragen? Ik zou met dit verhaal echt supergraag eens in de top 5 staan, dus kunnen jullie me (voor morgen, vandaag lukt het niet meer!) misschien een kudootje geven? Ik wil je er best een kudo voor teruggeven hoor, als je het niet voor niets wilt doen. Alvast bedankt!