Hoofdstuk vier.

Liv en ik lopen samen naar kamer C, waar mijn moeder ligt. Ze pakt mijn hand vast en we lopen samen naar binnen. Ik ben benieuwd hoe ze er nu uitziet, de dokter had gezegd dat het al een stuk beter met haar ging. De kans wordt steeds groter dat ze het overleefd..
Het is de eerste keer dat Liv meegaat en ik zie dat ze schrikt als ze mijn moeder ziet liggen. Toch vind ik dat ze er inderdaad beter uit ziet, ze is niet meer zo bleek. Ik ga op het bed zitten en pak de koude hand van mama vast. Ik voel weer de tranen achter in mijn ogen, maar ik probeer me groot te houden. Ik heb nu wel weer genoeg gehuild, Liv zal denken dat ik alleen maar kàn huilen. En dat is èèn ding wat ik niet wil, het andere is dat mijn moeder overlijdt. Ik ben dag en nacht bang dat ik een vreselijk telefoontje van het ziekenhuis krijg, het liefst ben ik niet eens bij een telefoon in de buurt. Ik ga naast mijn moeder liggen en er kruipt een koude rilling over mijn lijf, maar ik houd me groot en leg mijn hoofd rustig tegen die van mama aan.
Na zo'n 10 minuten sta ik op. 'Zullen we gaan?' vraag ik op fluistertoon aan Liv. Ze knikt en ook zij staat op. We lopen samen richting de deur en ik werp nog een blik op mama als ik de kamer uit loop.

Ik zit bij Liv op de kamer, 10 minuten nadat we bij het ziekenhuis zijn aangefietst. Ik slaap hier op een matras, want ik wilde niet alleen in de logeerkamer blijven. Liv loopt naar haar bureau en pakt haar I-pod. Ze zet wat 'Grenade' op en ik hoor Liv zachtjes meezingen
'Easy come easy go, Thats just how you live. Ooh, take, take, take it all, but you never give.
Should've known, you was trouble from the first kiss. Had you eyes wide open, why were they open?'

Ik grinnik om Liv's valse stem en ook zij kijkt me vrolijk aan. Het is al weken geleden dat ik ook maar een beètje gelachen heb, dat doet me echt goed. Als het refrein begint begin ik ook zachtjes mee te zingen
'I'd catch a grenade for ya, throw my hand on a blade for ya. I jump in front of a train for ya, you know I'll do anything for yaa.'
Zo zitten we nog een hele tijd muziek te luisteren, totdat Stephany ons roept om te komen eten.
Als we aan tafel zitten is het doodstil. Niemand zegt een woord, waarschijnlijk komt dat om dat Susanne er niet is. Susanne is Liv's kleine zusje, en ze kletst altijd volop. De laatste tijd vind ik dat wel fijn. Als zij tegen me praat denk ik tenminste niet te veel aan andere dingen..
Maar nu mis ik het totaal niet, nu heb ik voor de eerste keer in weken wat rust in mijn hoofd.

--

Ik ga pas verder als er genoeg reactie's zijn.