Twee;

Waar the fuck ben je? stuurde ik naar Mary toen ik bij wiskunde zat, de enige les die ik samen met haar had.
Ik staarde naar m'n schrift waarin ik amper wat had uitgevoerd. Ik gaapte eens en liet m'n hoofd op m'n handen leunen terwijl ik verveeld uit het raam staarde.
Totdat ik een berichtje terug kreeg, Ik ben nogal ziek :(.
'Ugh,' bracht ik zachtjes uit en deed m'n Blackberry terug in m'n schooltas die op de grond lag. Nu moest ik iets bedenken om in de pauze te gaan doen. De lessen gingen langzaam voorbij maar uiteindelijk was het pauze en besloot ik om maar gewoon naar het dak te gaan, aangezien ik dat liever deed dan beneden in m'n eentje te gaan zitten tussen de andere leerlingen. Het was namelijk moeilijk om aan mezelf toe te geven, maar de enige vriendin die ik had was Mary, en als zij er niet was, zat ik helemaal alleen.
Zonder er nog veel over na te denken liep ik de trappen op naar de derde verdieping en deed daar het raam open. Zonder naar beneden te kijken liep ik de trap op naar het dak, waar iemand met zijn rug naar me toe stond waarvan ik het niet had verwacht.
'Dougie?' zei ik zachtjes en twijfelend, terwijl ik zeker was dat hij daar stond. De jongen draaide zich om en liet een klein glimlachje zien.
'Daar ben je eindelijk.'
'Hoe wist je dat ik hier zou zijn?' vroeg ik terwijl ik mijn wenkbrauwen omhoog trok.
Dougie lachte even kort, 'het is niet zo moeilijk om door te hebben als jullie twee altijd over de rand hangen.' De grijns die ik goed herkende verscheen op z'n gezicht en hij liep wat dichter naar me toe.
'Wat wil je?' vroeg ik, iets botter dan de bedoeling was.
'Gewoon, weer met je rondhangen, ik mis je best wel Ave.'
'Dat had je wel eerder kunnen bedenken.'
Dougie zuchtte even, 'het spijt me, maar misschien kunnen we onze vriendschap een tweede kans geven?'
'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is,' zei ik half fluisterend. Eigenlijk wilde ik niets liever dan weer omgaan met Dougie, maar ik was bang dat ik er spijt van zou krijgen.
'Geef het een kans, als je het niet fijn vind, kunnen we zo weer als voorheen worden.'
Ik keek Dougie even doordringend aan, misschien wachtte ik wel op het moment dat hij zou beginnen te lachen en zeggen dat ik bijna in zijn plan was getrapt. Dat hij het allemaal deed om me belachelijk te maken en er niks van meende. Maar aangezien ik Dougie kende en ik alleen maar teken zag van dat hij echt meende wat hij zei, vertrouwde ik hem wel.
Ik zuchtte diep, 'okay dan, je krijgt een kans.'
Dougie glimlachte breed en liep naar me toe om me een knuffel te geven, 'sorry Ave.'
'We gaan nog niet zo klef doen hoor,' zei ik terwijl ik hem van me afduwde en toen even lachte om de uitdrukking op z'n gezicht, 'en nu wil ik je vrienden wel eens ontmoeten!'