77. Oeeeefenen.

Matthew ging het in gedachten nog even na en knikte toen bedenkelijk. Hij keek daarbij jou aan en glimlachte. “Oké.” Hij had jouw naam blijkbaar wel onthouden. Ietsje onzeker, maar al wat minder dan daarnet, ging Matthew ook zitten. Taylor stootte je aan. “Die Geandro mag ons echt niet, hè?” Grinnikte hij. Je pakte zijn vest beet en speelde wat met de touwtjes. “Nope. Maar het kan me eerlijk gezegd ook niet zoveel schelen.” Je lachte. Taylor floot tussen zijn tanden. “Ooh, pas maar op. Je kan hem geloof ik maar beter te vriend houden. Hij stuurt je zo de set af.” Daar moest je eventjes over nadenken. “Nou, vooruit dan. Ik houd me gedeisd. Maar alleen als jij dat ook doet.” Je porde hem met je wijsvinger in zijn maag. “Oké dan.” Zei Taylor met een schijnheilig gezicht. Een krakend geluid deed je omkijken. “Als je het over de duivel hebt…” Mompelde je. “Oké, lui, kom allemaal maar weer naar het podium!” Bulderde Gee. Jij en Taylor wisselden een veelbetekenende blik uit en al gauw zaten jullie allemaal weer op een rijtje op de podiumrand. “Dat voorstellen van net ging echt bar slecht, dus ik hoop voor jullie dat deze oefening beter gaat.” Bromde Geandro, duidelijk uit zijn hum. Veertien paar ogen wachtten in spanning af op wat er komen zou. “Allemaal in een kring staan, we gaan het inspringspel doen.” Oh help! Jij kende deze oefening wel. Maar hoe kon je die in godsnaam uitvoeren met je rolstoel? Je keek om je heen of er iemand bezwaar tegen had, maar er was natuurlijk niemand die zich in dezelfde situatie bevond als jij. Met tegenzin stootte je Taylor aan, die je overeind hielp en je weer in je rolstoel zette. Na een tijdje stond iedereen netjes in een kringetje. Geandro stond erachter, klaar om jullie te commanderen. “Wie dit spel niet kent, zet nu een stap naar achter.” Daarbij wierp hij jou een kwaadaardige blik toe, alsof hij verwachtte dat jij het spel niet kende. En omdat jij geen stap naar achteren zetten kon. Je stuurde hem een vernietigende blik terug. Geandro trok een mondhoek omhoog. “Zo, dat wil zeggen dat alleen jij het kent?” Geandro wees om je heen, om te laten zien dat iedereen een stap naar achteren had gezet, behalve jij. “Ja.” Zei je zelfverzekerd. Jij liet je niet door hem van je stuk brengen. “Leg het maar uit aan iedereen, dan.” Hij gebaarde dat de groep weer in de kring mocht komen staan. Ondertussen keek jij de cast aan en je haalde diep adem. “Nou, het spel werkt als volgt: twee mensen starten een scène, het maakt niet uit waarover. De anderen staan er in een kring omheen. Als iemand uit de kring een pose van iemand die de scène speelt interessant vindt, klapt hij of zij in zijn handen. Dan neemt diegene de pose over van de ander in de kring en start hij een nieuwe scène.” Je keek rond en zag dat iedereen je stond aan te gapen.