27. Pain through the numbness

Ergens besefte ik dat er andere mensen in de ruimte waren.
Alles om me heen werd langzaam duidelijker. Het was alsof ik onder water was geduwd en nu langzaam omhoog kwam, al kon ik maar niet bij het oppervlak komen. Hoog genoeg om een paar zwakke zonnestralen door het water te zien vallen, maar niet hoog genoeg. Niet hoog genoeg om te ademen.
Dat was hoe het voelde. Te laag om te leven, maar hoog genoeg om dat te beseffen.
Het voelde alsof er niets was, alleen overal zwaar water om me heen dat me omlaag probeerde te trekken. En wat had het voor zin om terug te vechten? Wat was er nog om voor te leven?
Er was iets gebeurd dat voor deze gevoelloosheid had veroorzaakt. Iets dat onomkeerbaar was - er was iets was verdwenen. 
Maar wat?
Wilde ik het weten?
Ik zuchtte. En luisterde onwillekeurig naar het geluid om me heen, geen idee waarom ik het deed, maar als er niets meer was, waarom zou ik dan nog redenen nodig hebben?
"En je dacht niet, laat ik eens gaan kijken wat ze denkt!?"
"Ja, nou, nee... Maar..."
"Seth, je was de enige die haar kon horen! Wat dacht je nou!?"
"Ik was... Ik heb het geprobeerd. Ik heb het écht geprobeerd, Jake. Maar ze was gewoon zo... Zo..." de stem stierf weg.
De ander zuchtte. "Ze lijkt Bella wel, maar dan erger."
"Het was..." Hij viel weer stil. "Het was vreemd in haar hoofd, Jake. Ze was gewoon zo... Zo..." hij stopte weer. "Zo gevoelloos, en toch ontzettend woedend. Ik snapte het nauwelijks, wat ze voelde. Ik kende het niet. Het deed gewoon teveel pijn om wolf te blijven."
Ik hoorde en plof naast me. "En je had haar niet gewoon even kunnen tegenhouden? Heb je Emily gezien? Heb je gezien hoe ze. Eruit zag toen we haar eergisteren vonden?"
"Zij was degene die hem vermoordde."
"Dat is nog het vreemdst." antwoordde 'Jake'. "Waarom zou ze Sam vermoorden? Ze houdt van hem!"
Langzaam begon ik de emoties van de twee in re zien. Jake was woedend, om een moord. Een moord die 'zij' had gepleegd.
En de andere jongen, Seth, was radeloos.
"Ik denk dat Jason de vamp was."
Verschrikt opende ik mijn ogen.
Opeens zag ik alles, alsof er een licht was aangeknipt. Of, De pijn gezien, een vuur onder me aangestoken.
Jason
"Het maakt me niet uit wie de vamp is!" schreeuwde Jake opeens. "Het gaat mij erom dat Emily en Drew nu zonder Sam verder moeten en Leah een soort zombie is!"
"Ben je boos op haar?" vroeg Seth, duidelijk niet wetend wat te zeggen.
"Ik weet het niet. Ik denk het. Kijk naar wat ze Em heeft aangedaan. Maar aan de andere kant, meestal diet Leah iets om een reden, hoe bitchy ze zich ook gedraagt."
"Ze gedraagt zich nu helemaal niet."
Ik staarde naar de vloer. 
Jason is dood. Jason is dood. Jason is dóód. jaagde door mijn gedachten.
"Misschien wil ik het niet eens weten, Seth. De reden, bedoel ik. Sam deed niks verkeerd, waarom reageerde Leah dan zo?"
"Waarom ik zo reageerde!?" Ik keek verafschuwd op. "Sam deed niks verkeerd!?" 
Ik zag hun verschrikte gezichten nauwelijks.
"Als jullie een vamp met rode ogen zien gaan jullieer maar vanuit dathij slecht is! Sam had geen reden om Jason te vermoorden! Jason deed geen vlieg kwaad!"
"Die Jason van jou was een newborn!" schreeuwde Jake, nu roodaangelopen.
Ik staarde hem woest aan, en wilde net antwoorden toen Seth tussenbeide kwam. "Waarom noem je het Jason?" vroeg hij. "Het was maar een bloedzuiger, een slechte, bedoel ik."
"Jason was niet slecht! Jason was... Jason was... Jason is weg." wist ik nog net uit te brengen voor alles weer vervaagde.