14. My love

‘Vadim!’ riep ik door de gang heen.
Hij draaide zich meteen om en kwam met een grote grijns op me af gestapt. Hij nam me vast en gaf me een kusje op mijn lippen. Hij rook zo heerlijk goed. Ik nam zijn hand vast en we liepen het school terrein op voor een wandeling door de sneeuw.
Ik vertelde hem alles over mijn vakantie.
‘Ik heb je gemist meisje.’ zei hij. En hij aaide eventjes over mijn wang.
‘Ik jou ook.’ bekende ik.
Hij lachte zijn liefste glimlach. Ik nestelde me tegen hem aan en hij sloeg zijn arm verder rond me heen. Nu had ik het lekker warm. Hij keek me diep in de ogen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel en de vlinders vliegen in mijn buik. Hij was de liefste jongen ooit. En hij was van mij.
Hij kwam dichter en kuste me zo vurig dat mijn knieën begonnen te knikken. Gelukkig hield hij mij vast.
Ik wikkelde mijn handen in zijn haar. Ik was nooit nog van plan om hem los te laten. Tot ik het nogal koud kreeg en begon te bibberen. We wandelden nog een stukje verder.

Na een lange wandeling op het terrein werd het al donker en was het dus tijd om terug naar binnen te gaan.


In de leerlingenkamer was het stil. Heerlijk, ik hield soms echt wel van de stilte. Ik dacht nog eens aan wat opa allemaal had verteld deze vakantie, maar die gedachten werden ruw verstoord door mensen die luidruchtig binnen kwamen. Het was Harry en Simon. Ze waren een druk gesprek aan het voeren over het Toverschool Toernooi.

‘… weet niet wat de volgende opdracht inhoud.’ zei Harry.
‘Ze hebben je moed getest, dan zullen ze nu waarschijnlijk iets met spreuken of uithouding gaan doen.’ antwoorde Simon.
‘Ja, het zal zo wel iets zijn.’
Harry ging zitten in een zetel tegenover mij.
‘Héy, Feke.’ zei Simon en hij lachte eens vriendelijk.
‘Hey Simon, Harry. Alles goed met jullie?’
‘Ja tuurlijk.’ zeiden ze tegelijk.
‘Ik ga maar eens slapen. Tot morgen Simon.’ En Harry was weg.
Het was een tijdje stil tot Simon zijn keel schraapte en begon: ‘heb je soms zin in een potje Toverschaak?’
‘Ja, altijd. Ben je klaar om afgemaakt te worden?!’ grijnsde ik.
‘Dat zullen we nog wel zien.’
En meteen was ik mijn gepieker over mijn opa al vergeten.