Hoofdstuk drie.

'Summer?' Ik hoor iemand zuchten en kijk langzaam op. Ik staar recht in de bezorgde ogen van Stephanie, Liv's moeder. 'Je moet echt wat eten, meisje.' zegt ze vriendelijk. Ik pak langzaam mijn boterham, terwijl ik terug denk aan 2 weken geleden, toen ik mijn moeder voor het eerst zo hulpeloos zag liggen.

De deuren gaan open en er komen een aantal verpleegsters naar buiten. Ik sta op en loop met afzakkende schouders de kamer binnen, waar een verpleegster me naar toe wijst. 'We zullen je even alleen laten.' zegt de verpleegster en met een trage pas loopt ze weg. Ik blijf stokstijf stil staan als ik de bleke vrouw op bed zie liggen. Daar ligt ze dan, mijn moeder in een diepe coma. Ze heeft haar ogen gesloten en haar handen hangen slap langs haar witte lichaam.

'Summer!' Ik schrik wakker uit mijn gedachten en probeer me groot te houden, maar de tranen branden in mijn ogen. 'Gaat het wel goed met je?' vraagt Liv bezorgd. Ze komt naast me zitten en slaat haar arm om me heen. Ik zit nog steeds met mijn boterham in mijn hand en eet dapper nog een hapje. Dan kan ik opeens mijn tranen niet meer inhouden en mompel dat ik naar het toilet ga.
Als ik na een aantal minuten iemand op de deur hoor kloppen en daarna Liv's stem hoort fluisteren of ik alsjeblieft open wil doen. Draai ik de knop van het slot open en meteen komt Liv binnengelopen. Ze kijkt me vol medelijden aan. 'Het komt allemaal wel weer goed. Je moet je er even door heen trekken. Ik snap dat het moeilijk is, maar je staat er niet alleen voor.' zegt Liv met tranen in haar ogen. 'Je bent een schat.' zeg ik schor en ik kijk in Liv's betraande ogen. 'Maar..' Stamel ik 'Ik kan toch niet hierblijven, totdat mama..' ik snik en Liv slaat haar arm om me heen. 'Je mag zolang blijven als je wilt.' Ik knik, maar ik weet dat dat toch niet gaat. Stel nou dat.. Stèl dat ze het niet overleefd? Dan kan ik hier niet voor eeuwig blijven.
Ik probeer mijn gedachten te verzetten en sta langzaam op om nog even wat te gaan eten.