Chapter twenty-six
Afscheid nemen doet pijn, maar troost jezelf met de wetenschap dat je elkaar ooit terugziet en misschien is dat zelfs eerder dan dat je verwacht.
I will see you at the other side
POV PETER
Ik keek naar Samantha. Ze had een rode jurk aan waarop verschillende patronen langs de halslijnen was geborduurd met goud. Het stond prachtig bij haar. Lucy stond naast haar en het was een grappig gezicht om de twee meiden waar ik het meeste van hou naast elkaar te zien staan.
Vandaag zouden we weggaan en Samantha kwam ons afscheid zeggen, netzoals alle andere mensen. Aslan liet ze de keus om hier te blijven of terug te gaan naar waar ze hoorden. Lucy en Edmund zouden hier ooit nog terugkomen, maar Susan en ik niet en dat deed pijn. Ik wilde bij Samantha blijven, maar dat kon niet. Het lot had voor ons verschillende paden uitgelegd.
'... en daarom verlaat ik ook Narnia', eindigde Samantha haar zin. Ik keek verbaasd naar haar op. 'Mijn landen en mijn titels gaan naar mijn goede vriendin Erika. Narnia is nu veilig en ik heb hier niets te zoeken. Misschien dat in de wereld van de Pevensies ik nog wat kan uitrichten.' Er klonk gegrinnik.
'Nou, dat lijkt me duidelijk', zei Aslan. Hij opende de poort en de vrouw van Miraz ging er doorheen. Daarna zouden wij moeten gaan. Ik nam afscheid van Caspian en daarna van Aslan. Het was een trieste bedoeling.
Samantha sprong van het podium en ze liep naar Erika toe. De twee meiden omhelsden elkaar en daar omheen gingen de krijgers van het witte leger staan. 'Ik zal jullie missen', hoorde ik Samantha met verstikte stem zeggen. De groep liet haar gaan en met een glimlach op haar gezich liep ze naar me toe.
'Tot straks', fluisterde ze me in het oor en toen gaf ze me een kus op mijn wang.
'Tot straks', fluisterde ik terug.
Samantha knikte naar het volk en toen ging zij ook door de poort. Ik ging bij mijn broers en zussen staan. Hand in hand liepen we door de poort, om daar te komen waar we begonnen.
Er zijn nog geen reacties.