Chapter twenty-one
We zijn veilig zolang jij er bent en dat besef ik des te meer. Ik ben blij dat ik jou mag liefhebben zoals niemand dat ooit bij jouw zou doen.
In the war I'm not hero, but she is
POV PETER
De aanval begon en Caspian stuifde uit het gat. Ik kon het nog steeds niet geloven dat de adviseurs van Miraz Miraz hebben verraden. Samantha had het al voorspeld, maar het kwam toch als een schok.
Waar is Samantha eigenlijk? Ik keek om me heen en ik zag haar ergens boven staan. Ze trok haar zwaard en ik zag dat ze er iets gehavender uitzag, alsof ze al tegen twintig man had gevochten en het natuurlijk had overleefd.
Ik zag dat ze me had opgemerkt en ze glimlachte. Het ging dus goed met haar, wat een opluchting was dat. Ik hoorde haar fluiten en haar trouwe paard kwam eraan. Ze sprong er lenig op en ze reed op me af. Ik hief mijn hand op en ze tilde me achter haar op.
'Je paard is hier, zou Lucy veilig zijn', vroeg ik in haar haar. Ik nam de teugels van haar over terwijl zij haar zwaard gebruikte om wat vijanden te doden.
'Ja, ik heb Snowwhite gezegd dat ze Lucy niet mag verlaten voordat ze veilig bij Aslan is', zei Samantha. Ik glimlachte. Aslan was er dus toch, dat zou betekenen dat we aan de winnende hand waren. We reden naast Caspian.
'Heren, ik denk dat we zo verder moeten lopen als we onze vijand willen verdrijven en niet omver willen lopen', zei Samantha. Caspian knikte en ik gaf een kus op haar schouderblad. Ik voelde dat ze rilde. 'Nu', riep ze en ze sprong van haar paard. Ik liet me er netzoals Caspian afvallen. De paarden galoppeerden het bos in en ze verdwenen samen.
'Krijgen we die nog terug te zien?' vroeg Caspian die van de grond opsprong.
'Ja', zei Samantha, 'daar zorgt Snowwhite wel voor.'
Samantha draaide zich om en ze doodde een vijand. Ik glimlachte en ik ging aan de slag met de vijand. Er moest nu gevochten worden en we moesten niet praten. Het was oorlog, geen vrede.
Er zijn nog geen reacties.