Chapter twenty

The trees will help us, but who will help me
POV SAM
Ik keek naar Peter en ik zag dat hij dacht dat we het niet zouden halen. 'Alsjeblieft Peter, vecht terug, ik heb je nog nodig', fluisterde ik. Ik zag in zijn ogen, zijn helm was er al vanaf geslagen, dat hij hoorde wat ik zei. De vastberaden blik die hij altijd had als hij ten strijde ging kwam terug in zijn ogen en hij vocht knap terug.
'Caspian en Susan zijn terug', fluisterde Erika in mijn oor in onze eigen taal. 'Lucy is er niet bij, moet ik naar hen toe gaan?'
Ik knikte. Ik wilde nu niks missen van wat er zou gebeuren en Erika zou weten wat ze zou moeten doen. Erika liep weg en ik keek naar Peter. Hij was aan de winnende hand en ik voelde mijn liefde voor hem groter worden. Ik schudde mijn hoofd, hier moest ik nu niet aan denken. Ik moest me concentreren op de natuur, dat zou het enige zijn wat ons kon redden.
Ik duwde me van de pilaar weg waar ik tegen aan stond en ik draaide me om. Nadat ik diep had ingeademd liep ik weg. Ik liep richting het bos. Onder weg kwam ik Holdon tegen en hij knikte naar me. Ik knikte terug. Het zou moeilijk worden om de krachten op te roepen die ik hiervoor nodig had, maar het moest nu gebeuren. Als de bron van Alles gelijk had zouden de adviseurs van Miraz hem doden en dan zou het gevecht beginnen. Als ik niks zou doen dan zouden Peter, Erika, Holdon, Lucy, Caspian en alle anderen dood gaan. Ik moest mijn krachten oproepen.
Ik liep naar de boom die ik samen met Erika en Holdon had uitgezocht. Het was één van de nog echt levende bomen in dit gebied of één van de bomen die nog enig echt leven bezat. Natuurlijk leeft elke boom maar vroeger konden ze bewegen en nog veel meer.
Ik ging voor de boom zitten. Ik legde mijn handen op de wortels en ik deed mijn ogen dicht. Ik mompelde in een andere taal wat en ik voelde dat de zonnestralen me verwarmden. Ik liet de energie in mijn lichaam in de boom glijden. Ik voelde dat de boom bewoog.
Erika en ik hadden deze boom uitgekozen omdat het verbonden stond met andere bomen. Ik voelde dat meerdere bomen bewogen. Ik bleef nog steedsin een vreemde taal dingen mompelen. Dit moest goed gebeuren. Ik mocht mijn aandacht niet verslappen, niet nu.
'Sta op, Vrouw in het rood en red je volk', fluisterde een stem. Dit was mijn teken en ik deed mijn ogen open. Ik stond op en ik boog voor de boom. Ik hoorde gegrinnik. Ik draaide me om en ik rende terug naar het slagveld. Als ik maar niet te laat was. Het duurde langer dan verwacht en dit was nog maar het begin van de inspanningen die ik moest leveren vandaag. Het einde was nog niet in het verschiet en alles zou nu pas beginnen.
Toen ik bij het slagveld aankwam zag ik Caspian uit het gaat rijden en daar achter renden duizenden mannen met getrokken zwaarden en opgeheven bijlen. De strijd was begonnen en ik was gelukkig nog niet te laat, maar net eigenlijk.