Chapter eightteen

Ons lot ligt nu in de handen van Peter
POV SAM
Ik voelde me heerlijk in Peter's armen, maar ik besefte ook dat dit niet kon. Ik moest me nu concentreren op dat wat ik moest doen, op dat waarop ik heb geoefend. Het was zo moeilijk om het leven te beheersen.
'Laat me los', zei ik en ik duwde me van Peter weg. Hij keek me vragend aan en toen knikte hij. Hij stond op en liep weg, mij alleen achter latend. Het is zo het beste, dacht ik, maar ik wist dat ik het niet wou. Ik wilde Peter's vertroosting, maar ik kon het niet hebben. Ik moest hem wegduwen voor zijn eigen veiligheid.
Ik stond op en ik deed mijn zwaard in zijn schede. Ik liep naar buiten en ik ging naast Erika zitten. We keken allebei uit naar de terugkomst van Edmund of een teken dat ons plan niet was gelukt. Holdon was ergens achter ons bezig met het paard voor Susan en Lucy voor te bereiden. Het was mijn eigen paard, Snowwhite, die hen zou rijden. Ze was het beste paard en ze kon sneller rijden dan andere paarden. Ik mocht haar graag en ze zou doen wat ik zeg.
In de verte zag ik dat Edmund op ons af reed. Erika zag het ook en ze stond op. Ze keek nog heel even naar mij en toen liep ze naar binnen. Ze zou iedereen waarschuwen en de oude koning en koningin en prins Caspian naar buiten roepen, terwijl de rest zich klaar zou maken voor de strijd.
Ik ontvangde samen met Holdon Edmund. Holdon hielp hem van het paard af en ik zorgde dat het paard rustiger werd. Hij was het paard van Erika, Shadow.
'Kom maar Shadow, goed gedaan', fluisterde ik en ik bracht het paard naast die van mij. Ik bond zijn teugels vast, maar wel los genoeg zodat het paard zijn baas kon beschermen als ze gevaar liep.
'En?' vroeg Caspian aan Edmund.
'Het is gelukt', zei Edmund. Zijn knieën knikten en het was duidelijk dat hij nog steeds vol spanning zat. 'Miraz neemt het duel aan. Ons lot ligt nu in de handen van Peter.