Chapter fourteen

Waarom moet die Bitch alles verpesten
POV SAM
Peter verdiepte de kus nog meer. Ik vond het heerlijk, want het was weer als van ouds. Ik voelde weer hetzelfde voor Peter als 1300 jaar geleden.
Maar toch, dit was niet goed. Niet op dit moment, niet nu ik zwak was en er een leger aankwam. Ik duwde Peter van me af en zo verbrak ik de kus.
'Wat is er?' vroeg Peter hijgend. Ik hijgde ook en ik keek Peter in de ogen. Ze stonden vragen, maar vol verlangen.
'Ik kan me zo niet concentreren', antwoordde ik naar waarheid. Ik draaide me om en ik ging met mijn hand door mijn haar. Peter kwam achter me staan en hij sloeg zijn armen om me heen. Hij gaf me een kus in mijn nek en verder bleef hij stil, alsof hij het begreep.
'Ik hou van je, Samantha', fluisterde hij in mijn haren. Mijn lichaam verstijfde terwijl mijn hart een sprongetje van blijdschap maakte. 'Ik hou zielsveel van je.'
'Ik hou ook zielsveel van jou', fluisterde ik terug. Ik sloeg mijn armen om die van Peter en ik leunde tegen hem aan. Ik deed mijn ogen dicht en ik genoot van het gevoeld dat hij bij me was, ik was niet meer alleen. Ik voelde een zware last van me afvallen, die ik al 1300 jaar droeg.
'Ooh, daar hebben we de tortelduifjes', zei een stem giftig. Ik hoefde me niet om te draaien om te weten dat het Susan was, ze had altijd al een hekel aan mij gehad. Peter liet me los en hij draaide zich naar zijn zus om.
'Is er wat Susan?' vroeg hij ijzig kalm.
Susan's ogen werden groot. 'Jazeker, er is wat', zei ze kwaad, bijna schreeuwend. 'Ze is een moordenaar, een huurmoordenaar zelfs. En jij, uitgerekend jij, wordt verliefd op haar.'
'Susan...'
'Het is al goed Peter', zei ik en ik legde een hand op zijn arm. 'Ik ken Susan al langer dan vandaag en ze heeft altijd al een hekel aan mij gehad, het komt niet als een verassing. Ik ga naar binnen en iedereen voorbereiden.' Ik liep langs Peter naar het gebouw toe.