Chapter twelve

Ik wil weer van je houden, maar ik wil niet weer mijn hart verliezen
POV SAM
Ik stond samen met Erika op het buitenplein. De mannen van Holdon waren net uitgereden. Ik vond het altijd heerlijk omdat te zien, het gaf me rust.
'Hoe gaat het nu met je?' vroeg Erika. Ik keek haar aan en ik dacht na over de vraag. Ja, hoe ging het nu met me? Ik was blij, dat ik niet op mijn moeder leek en ik was bang voor de krachten die ik had gekregen. Vuur is een ontembare kracht en moeilijk te beheersen, maar het zal me lukken.
'Het gaat wel goed, denk ik', zei ik. Erika keek me bedachtzaam aan, maar het leek erop dat ze aannam wat ik zei.
'Samantha', hoorde ik Peter roepen. Een rilling ging over mijn rug, zowel van verwachting als van afschuw, ik haat mijn volledige naam.
'Peter', zei ik en ik draaide me om. Ik keek hem in de ogen en ik voelde weer de vlinders opkomen die ik vroeger ook had.
'Ik laat jullie wel even alleen', zei Erika en ze knikte naar Peter. Daarna keek ze me veel betekend aan en liep ze naar binnen.
'Hoe gaat het met je?' vroeg Peter na een stilte.
'Wel goed, denk ik', zei ik.
Er viel een stilte terwijl Peter naar zijn schoenen keek. Ik keek naar de bergen achter het gebouw waarin wij zaten. We zaten vast op een plek terwijl er een onmens leger aankwam.
'Ik wilde je geen pijn doen', zei Peter plotseling fluisterend. Ik keek hem geschrokken aan en hij keek me met een glimlach aan. Hij kwam op me aflopen en hij stond pas stil toen ik zijn adem op mijn gezicht kon voelen. Hij was bijna een kop groter dan mij. Zijn hand ging naar mijn rechterhand en hij wreef over de ring die hij me als verlovingsring had gegeven.
'Je hebt hem nog steeds om', fluisterde hij verbaasd.
'Ik kon er geen afstand van doen', fluisterde ik terwijl ik zwakjes glimlachte. Peter glimlachte terug.