Chapter ten

I know that you know what happened
POV SAM
Ik keek Lucy vragend aan. Lucy boog en ik boog terug.
'Ik zal alles doen om u, Lucy de dappere, te beschermen en te dienen', zei ik nederig. Ik stond weer op en ik keek naar de staf van mijn moeder, de staf die altijd kou had gebracht, maar die nu een vuur uitstootte. Het kon dus toch dat ik wat van mijn vader, de zon, had.
Ik voelde de omarming van Erika en ik wist dat ze hier meer mee bedoelde. Onze onzekere tijden, dat ik meer op mijn moeder zou lijken dan dat ik dacht, waren voorbij. Mijn uiterlijk was hetzelfde als die van haar, maar vanbinnen was ik mijn vader, een vuur dat nooit zou ontbranden.
Erika zuchtte. 'Kom, Isabell heeft weer eens heerlijk gekookt en de krijgers die je op de uitkijk heb gestuurd zijn teruggekomen met nieuws. De vijand is dichtbij dus we moeten een aanvalsplan bedenken.'
'Tuurlijk', zei ik na diep ingeademd te hebben. 'Erika, zorg dat Irene de statistieken heeft enzo. Ik ben aan het eten en zorg dat er nog een paar mannen van Holdon op uitkijk gaan naar de mannen van Miraz.'
Ik draaide me om en ik keek naar Peter. In zijn ogen zag ik dat hij alles wist. Ik boog mijn hoofd en ik liep naar een andere kamer in het gebouw. Die kamer was gebombadeerd als eetkamer en ik ging aan één van de lege tafels zitten. Isabell bracht me een kom met iets en ik at het op, zoals altijd was het verukkelijk. Het kon me eigenlijk niet schelen of het lekker was.
Irene kwam langs met de statistieken en samen maakten we een aanvalsplan. Het zorgde ervoor dat ik niet dacht aan wat er was gebeurd, de hele dag. Het was een afschuwelijke dag, een dag die ik niet meer wilde meemaken. Ik wilde er niet aan denken.