Chapter 55. The truth is hard to believe

'Justin,' word er zacht in mijn oor gefluisterd. Mijn ogen schieten open. Ik ga rechtop zitten en laat mijn hoofd in mijn handen steunen. Nu heb ik pas door dat ik zwaar adem en dat mijn shirt tegen mijn lichaam aanplakt. Ik kijk Faith aan. 'Het was maar een nachtmerrie,' zucht ik opgelucht. Haar gezicht vertrekt. De beelden van de droom schieten over mijn netvlies.

'Houd je van me?'

Ik knipper met mijn ogen, verschrikt door de helderheid van de stem.

'Sukkel! Je gelooft haar niet eens!'

De stem lijkt nog scherper te zijn dan eerst. Ik probeer mezelf te kalmeren. Maar wat als het meer dan een droom was? Ik trek Faith tegen me aan. 'Houd je echt van me?' Ze legt haar hoofd tegen mijn borst en knikt. Ik ruik aan haar haren. Ze ruiken hetzelfde. Ik til haar kin op zodat ze me aankijkt. Heel voorzichtig raken mijn lippen de hare. De smaak is hetzelfde. Ik kan de warmte van haar lichaam door haar shirt heen voelen. Het gevoel is hetzelfde. Ik maak me los en staar in haar ogen. Haar blik is hetzelfde. 'Justin,' fluistert ze terwijl haar vingers door mijn haar gaan. Ze klinkt hetzelfde. 'Geloof me,' zegt ze zachtjes. Ik houd haar nog steviger vast. 'Het was echt,' mompel ik. 'Ongeveer,' antwoordt ze. 'Hoe bedoel je ongeveer?' 'Je sliep wel, maar het was geen normale droom.' Ik moet alles nog tot me door laten dringen. 'Was dat hetgeen dat ik moest geloven?' vroeg ik. 'Ja,' zei ze bijna geluidloos. Ik voel hoe er warme druppels op mijn schouder landen. 'Nu maak ik je weer aan het huilen.' Ik kijk haar aan en veeg de druppels onder haar ogen weg. 'Volgens mij maak ik je alleen maar verdrietig.' Ze schudt haar hoofd lachend, ondanks haar tranen. 'Je bent ook de enige die me aan het lachen kan maken,' zegt ze. Ik streel met mijn vingers over haar gezicht en langs haar nek, waar kippenvel verschijnt. 'Weet je nog die keer in het park?' vroeg ze. Ik moest glimlachen bij de gedachte. 'Ja, je was prachtig in het maanlicht. Maar toen moest ik het verpesten door zo gek te doen door die bloem die op mijn hoofd viel.' Ze bloost. 'Dat geluid heeft ervoor dat ik weer lachte. Het was de eerste keer dat ik lachte in tien jaar.' Mijn ogen werden groot. 'En weet je nog daarvoor? Toen ik begon te huilen? Dat was de eerste keer dat ik huilde in 10 jaar.' In plaats van te antwoorden zoen ik haar. 'Sorry, de verleiding was te groot,' mompel ik, waarna ik haar lippen opnieuw voel. 'Ik zal ervoor zorgen dat niemand je meer pijn doet,' fluister ik na onze kus in haar oor. 'Echt waar?' Ik knikt. 'Beloofd.'