26. Broken

“Ik weet niet hoor…” zei Seth nerveus, en probeerde me aan te kijken.
Ik deed alsof ik het niet merkte en hield mijn blik strak naar voren gericht. “Ze ruiken gewoon veel geur.” Zei ik, maar ik versnelde mijn pas toch. We volgden al een tijdje een roedelspoor.
Het gehuil was niet afgelopen, en ergens beseften we beiden dat dit niet kwam door de vamp die we net hadden afgemaakt.
“Ik vertrouw het echt niet.” Zei hij, bijna in paniek.
“Nou, ik wel.” Zei ik, maar begon nog harder te rennen. Seth raakte achterop.
Het bleef even stil, terwijl Seth tevergeefs probeerde me bij te houden.
“Leah!”
“Wat nou weer!?” zei ik geërgerd. Ik was in paniek, besefte ik.
“Daar! Kijk!”
Ik weigerde me om te draaien. Iets in me was gebroken.
Voor mezelf probeerde ik het goed te praten. Die vamp van net was hier ook geweest, ze volgden vast een oud spoor van hem of zo.
Hijgend schoot ik de open plek op waar de roedel stond. Een grote vuurzee laaide voor me op. Ik staarde geschokt naar de vlammen. Was er nog iemand met Jason’s gif?
“Zo. Daar zijn jullie eindelijk.” Hoorde ik Sam smalend zeggen.
Ik keek niet op van de brandstapel en probeerde een vraag te stotteren. Een vreselijk idee was in me op komen borrelen.
Maar dat kon niet. Nooit.
“Wat? Verbaasd dat we ook echt een reden hebben om jullie te roepen? Leah, je bent niet de enige…” de rest hoorde ik niet.
Verward draaide ik me om en keek naar de jongens van Sam’s roedel die me verbaasd aankeken. Ze voelden dat er iets mis was.
Ergens hoorde ik Seth een verhaal ophangen over verschillende roedels.
Opeens voelde ik me net een gekooid dier. Ik stormde trillend van woede op het eerste het beste bekende gezicht af.
Ik duwde Jared bijna omver. “WIE!?”
“Wow… Leah. Rustig… Zo erg is het niet. Niemand is gewond geraakt.”
Ik gooide hem zowat zelf op het brandende vampierlijk toen ik hem omdraaide om ernaar te kijken.
“Niemand? Noem je dat niemand!?”
Sam trok me los van Jared. “Hé, Leah! Rustig, nou!”
Ik slikte en probeerde te kalmeren.
“Hoe rook hij?”
“Dat ruik je toch.”
Ik trok me los en liep naar de brandstapel.
Terwijl ik in de vlammen staarde begreep ik pas echt de volle lading van wat er net gebeurd was.
Ik besefte nauwelijks hoe mijn wolventanden het zachte vlees van Sam’s nek raakten. Ik voelde niet dat ik een moord pleegde, want voor me strekte zich een oceaan van verdriet uit.
Een wereld zonder Jason.