Zara

Adila lag op haar bed, zwanger en dood aan het gaan. Ze had een pijl in haar borst en geen mogelijkheid om het te overleven, evenmin als haar draak. Ze pakte mijn arm vast 'Hij moet Adan heten he! Zoals zn vader.' 'Hoe weet jij nou of het een jongen wordt?'Ik schudde mijn arm weg. 'Dat weet ik niet. Maar ik denk het, en anders heet ze Zara. Luister je wel?' Ze kon je altijd zo aankijken, en het zo doen dat je wel moest luisteren. 'Nee. Ja, ja ik luister, maar waarom vertel je dit aan mij, en niet aan een van je vriendinnen, de nieuwe moeder?' 'Dit kind zal geen moeder hebben, alleen een nieuwe vader, en dat ben jij broertje.' 'Tje. Waarom zou ik dat doen, hoe kan ik nou voor een pasgeboren kind zorgen? Ik heb geen moeder melk, ik ben lomp, en ik heb nieteens een huis. Daar komt nog bij dat ik nooit van dat kind kan houden. Dat monster zorgt ervoor dat ik die rotpijl-' 'Houd je mond.' Zei ze scherp. 'Ik zou het anders toch niet overleven. Een kind kan ook leven van koeienmelk en met een lompe vader. En wonen doe je hier natuurlijk. En van haar houden doe je maar, dit is mijn laatste wens Doorden.' 'Goed.'
Het leek uren later dat het kind, het vreselijke kind dat er voor zorgde dat haar eigen moeder de punt van een pijl niet zou overleven, geboren werd. Zara. Een klein mager scharminkel met een ontzettende dikke bos zwarte krullen. Dat was alles. Ik hoopte dat het een teleurstelling zou zijn voor haar. Een teleurstelling dat het een meisje was, die niet eens op haar leek. Maar dat bleek niet zo te zijn, ze glimlachte als een klein kind en hield Zara tegen haar borst. 'Lieve, lieve Zara. Ik houd van je, vergeet dat nooit. Net zomin als het feit dat jou vader ontzettend veel van jou gehouden zou hebben.' Bij het woord vader gleed er een schaduw over haar gezicht. De overleden vader waar zij zo van hield. Adila gaf het meisje nog een zoen en drukte haar daarna in mijn handen. 'Zorg voor haar' fluisterde ze zwakjes, ze ging dood ik zag het aan haar. Ik keek weg, naar beneden. naar Zara. Kutkind. Moordenaar. Maar toen ik in haar ogen keek, twee gigantische bruine ogen, moest ik wel van haar houden. Precies de ogen van haar moeder. 'Moordenaar, ik hou van je.' fluisterde ik zacht en legde haar neer naast haar stervende moeder.