-011-

'Emily! Jij stom kind! Ik moet voor je zorgen en dan moet je niet stiekem weggaan!. Ik krijg nu de schuld!' Ik ren door een soort jungle en Loïs rent achter me aan. Ik heb geen idee waar ik ben maar ik heb wel het idee dat ik steeds verder van huis ren. Ineens voel ik Loïs' nepnagels in mijn armen. 'Au!' gil ik. 'Je had me moeten vertellen dat je je vader ging zoeken, nu heb je een groot probleem' 'Aaaaaaaaaaah!' gil ik weer, ik krijg geen lucht meer want... 'Emily wordt wakker!' ik wordt heen en weer geschud 'Gaat het?' vraagt Caitlin zodra ik mijn ogen open. 'Euh ja' zucht ik. 'Had je een nachtmerrie?' vraagt ze. Ik knik. 'Ik ga even naar buiten' zeg ik terwijl ik overeind kom. Ik schud wat met mijn haar in de hoop dat het er niet uitziet als "het kussen-kapsel".
Niet veel later loop ik Loïs' straat in. Ik ga haar toch vertellen dat ik mijn vader ga zoeken, waar hij ook woont. Ik bel aan. Ik heb me nog nooit zo stoer gevoeld. Maar dat gevoel verdwijnt al snel, als de deur open gaat. 'Waar is Loïs?' vraag ik aan een grote, donkere, gespierde man in de deuropening. 'Ze kan je nu niet spreken' zegt hij. 'Maar ik...' 'Ze kan je nu niet spreken' onderbreekt de man mij. 'Ik ben er maar heel even' probeer ik maar de man blijft zijn hoofd schudden. 'Alsjeblieft?' vraag ik met een piepstem. 'Ze kan je nu niet spreken' 'Daarna zie je me niet meer!' 'Ze kan je nu niet spreken' Ik kijk hem nijdig aan. 'Ze kan je nu niet spreken' zegt hij nog eens met een grijns en gooit de deur dicht. Ik voel me rood worden van woede. Ik loop om naar de achtertuin en zie daar mijn oude slaapkamerraam open staan. Zonder na te denken klim ik over het tuinhek. Ik neem een aanloop, spring op de afvalcontainer en hijs mezelf op het dak van de uitbouw, waardoor ik met gemak via het raam de kamer in kan stappen.