Hoofdstuk 1.2

Eenmaal thuis laat ik de tas in een hoek vallen en loop ik direct door naar mijn kamer. Daar laat ik mij op mijn tweepersoonsbed vallen en denk aan de gebeurtenissen van deze dag. Hoe jij hem voor de zoveelste keer betrapt heeft met een vriendinnetje in zijn armen. Hoe hij haar snel wegstuurde en mij probeerde over te halen om te blijven. Maar dit vriendinnetje was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik hou van hem, maar ik vertrouw hem inmiddels niet meer. Elke keer probeer ik dan bij hem weg te gaan en elke keer lukt het hem om me van dat idee af te helpen. Hij weet me elke keer weer voor zich te winnen met zijn charmante zinnetjes en leugenachtige beloftes, maar dit keer heb ik gewonnen. Ik voel me nu misschien klote, maar dat gaat wel over. Ik voel dat er tranen in mijn ogen branden en ik laat ze de vrije loop. Ik begin hartverscheurend te huilen. Mijn schouders schokken ervan. Ik ga op bed zitten, gooi mijn zonnebril in een hoek en trek mijn benen op. Ik sla me armen om mijn benen heen en begin mezelf te wiegen. Langzaam wordt het huilen minder en na een half uur huilen zijn mijn tranen op. Ik word boos op mezelf dat ik om hem huil, maar ik weet dat het geen zin heeft. Dus ik sta op en ga naar de aanliggende badkamer. Daar was ik mijn gezicht, droog het af en begin mijn make-up bij te werken. Precies wanneer ik klaar ben hoor ik mijn moeder schreeuwen dat we gaan eten. Ik ga snel naar beneden en ga aan tafel zitten. Onder het eten vertel ik mijn moeder wat er vandaag was gebeurt. Mijn moeder begrijpt me en begint me te troosten.