Hoofdstuk 2. Nachtmerries

Hoofdstuk 2. Nachtmerries…

Happend naar adem schiet ik wakker. Mijn hart klopt in mijn keel en ik tril over mijn hele lichaam. Het zweet druipt langs me lichaam naar beneden. Weer die nachtmerrie! Sinds die ene dag, een paar weken terug, word ik telkens op deze manier wakker. Ik kijk op de klok. Half 6. Proberen weer te gaan slapen heeft geen zin. Dus sta ik maar op en loop naar badkamer. Daar neem ik een paar slokjes water en neem ik een douche. Eenmaal klaar met douchen loop ik naar beneden en zet een kopje thee. Afwezig nippend aan mijn thee denk ik na over de nachtmerrie. Waarom elke keer weer doe nachtmerrie? Wat betekent die nachtmerrie? Heeft het te maken met het incident van een paar weken terug? Het is wel toevallig dat een dag na het incident de nachtmerries begonnen. Mijn slaap leidt eronder. Ik krijg te weinig slaap en wordt daardoor prikkelbaar.
Iedereen waarmee ik omga merkt het. Iedereen vraagt wat er met me aan de hand is. Het enige wat ik daarop antwoord is dat ik slecht slaap. In feite is dat ook zo. Maar de nachtmerrie is niet het enige wat mij achtervolgt. Ook het beeld van het moment een paar weken terug blijft mij achtervolgen. Steeds zie ik het korte filmpje in mijn gedachte afspelen. Hoe ik naar dat steegje liep en hoe ik mezelf door de menigte probeerde te werken. En dan dat beeld. Oh dat is het ergst. Ik denk zomaar dat die gebeurtenis voor mijn nachtmerries zorgt. Maar wat doe ik eraan.
Achteraf vond ik dat het heel raar was gegaan een paar weken terug. De politie was al heel snel gekomen en had al heel snel het slachtoffer weggehaald. Maar het vreemde was dat de politie geen aandacht schonk aan de toeschouwers. Er werd niet gevraagd of iemand de scene had gezien of dat iemand het slachtoffer kon. Er werd helemaal niks gevraagd. Hooguit of we opzij wilde stappen zodat ze er door konden. Op dat moment had ik het niet in de gaten aangezien ik zo geschrokken was, maar de volgende dag begon ik erover na te denken. Ook heb ik er niks van op tv gezien of in de krant gelezen dat er iemand op zulke gruwelijke wijze dood was gegaan. Die dag daarna was ik ook weer naar dat steegje gegaan. Ik moest wel goed kijken waar dat steegje was maar eenmaal gevonden twijfelde ik toch. Er was niks te zien dat er de vorige dat iets was gebeurt. Het afzetlint was weg, geen bloedvlekken en ook geen krijtstrepen. Alles leek dood normaal. Nadat ik het steegje goed bekeken had, en ik nog niks kon vinden, ben ik maar weer naar huis gelopen.
Ik begon aan mezelf te twijfelen. Wat het wel gebeurt? Heb ik het niet gewoon gedroomd? Nee, ik wist het absoluut zeker. Het was gebeurt. Daarvoor leek het te echt. Maar waarom leek het dan alsof het niet gebeurt was? Proberen ze het te verbergen? Zoveel vragen ontstonden er in mijn hoofd waar ik geen antwoord op wist. Ik besloot het toen van me af te zetten. Maar achteraf blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Nu, een paar weken later, nippend aan mijn thee nadat ik weer wakker geschrokken was van een nachtmerrie, weet ik niet meer wat ik moet doen. Moet ik het gaan uitzoeken. Gaan uitzoeken of het echt is gebeurt. Waar moest ik dan beginnen? Je kan niet zomaar eventjes langs de politie gaan en vragen naar een moord of iets dergelijks. En als ik wel het lef zou hebben om het maar eventjes te vragen, geven ze toch geen antwoord op mijn vragen. Normaal gesproken geven ze niet zomaar informatie over een onderzoek dat jouw niks aangaat. En nu zullen ze het zeker niet doen. Daarvoor is het incident te mysterieus.
Ik keek naar de klok. Het was inmiddels tijd om naar mijn werk te gaan. Ik werk als serveerster bij een plaatselijke restaurant. Ik vind het leuk werk en het verveeld nooit. Er is altijd genoeg te doen. Ik trek mijn werkkleren aan en smeer nog snel een broodje voor onderweg. Daarna loop ik zoals altijd naar mijn werk.