The life of a orphan(3)

Nog vaak denk ik terug aan het moment dat het gebeurde. Het moment dat mijn ouders stierven. Ik hoor nog elk geluid. Ik zie nog elk beeld. Het laatste moment ik mijn vader zag. Het laatste moment dat ik mijn moeder zag. De laatste aanraking die mijn moeder mij gaf op het moment dat ze mij in de kast verstopte. Het geschreeuw in de kamer. Ik hoorde spullen vallen en breken. Hoewel ik niet kon zien wat er gebeurde, wist ik wat er aan de hand was en hoe het er ongeveer uit zou zien. En dan opeens… Opeens die doodse stilte. De laatste voetstappen die wegstierven. Mij alleen latend in de kast. Op dat moment stond ik in tweestrijd. Aan de ene kant wou ik graag gaan kijken hoe het met mijn ouders ging en aan de andere kant was ik bang voor wat ik aan zou treffen. Na enkele minuten in dubio gezeten te hebben, had ik besloten om te gaan kijken. Voorzichtig was ik uit de kast gekropen. Eerst had ik mijn ogen nog gesloten. Daarna deed ik mijn ogen traag open. Wat ik daar zag, zou ik nooit vergeten en nu nog steeds vervolgd het me in mijn nachtmerries. Mijn ouders lagen op de grond in een rode plas. Ze lagen naast elkaar met hun handen verstrengeld. Ze hadden waarschijnlijk op het laatste moment elkaars handen nog gegrepen en elkaar een pijnlijke, maar verliefde blik toegezonden. Dit was te zien aan de hoofden die naar elkaar toe gebogen waren. Na dit tafereel goed te hebben bekeken belde ik overstuur de politie. Kort daarna kwam de politie en was alles in een vogelvlucht gegaan. Binnen no-time zat ik in een weeshuis en was ik bestempeld met de titel wees. Van het ooit zo vrolijke, onschuldige en gelukkige meisje was een eind gekomen.