Chapter 1

Ik liet mezelf op mijn bed vallen en staarde naar het plafon. Mijn geschiedenisboek had ik op de grond laten vallen.
'Sofa, kom je eten?'
'Ik kom eraan!' riep ik terug en ik sprong op en rende naar beneden.
Nicolas, mijn stiefvader, zat aan de keukentafel.
'Goedemiddag.' zei ik tegen hem, maar hij reageerde niet.
Ik was daar wel aan gewend. Ik wist niet waarom, maar ergens mocht hij me niet.
Mijn moeder streek met haar hand over mijn hoofd en lachde een beetje triest.
'Eetsmakelijk.' zei ik zachtjes.
Nadat we gegeten hadden ging ik weer naar boven, ik moest leren voor geschiedenis.
Ik keek naar buiten. De lucht kleurde langzaam rood. Ik zette mijn ellebogen op de vensterbank en bekeek de betoverende hemel. De lucht werd steeds donkerder, de zon verdween achter de horizon. Precies op het moment dat de zon weg was, werd ik verblind door een flits. Met een klap viel ik achterover en werd alles zwart.

Ik wierp een blik over mijn schouder. Een in zwart gehuld gedaante kwam op me af gezweefd. Ik rende en rende. De bomen flitste aan me voorbij. Nog een keer keek ik achterom. De gedaante was verdwenen. Ik stopte met rennen en keek om me heen. Mijn ogen flitste heen en weer tussen iedere boom. Er was geen geluid, doodse stilte drukte op mijn lichaam. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me met ene ruk om. De gedaante was terug. Zijn witte hand naar me uitgestoken. Ik deed een stap achteruit en struikelde.
'Nee!'

'Nee!'
'Sofa, kindje, gaat het?'
Mijn moeder streek met haar hand over mijn bezweten voorhoofd en veegde mijn witte haren weg.
'Wat is er gebeurt?' vroeg ze zachtjes.
'Witte handen...'
Meer kreeg ik niet over mijn lippen.
Mijn moeder keek me aan, medelijden stond in haar gezicht, tranen bijna in haar ogen en een vleugje angst.
Nicolas stond in de deuropening naar mij te kijken. Zijn gezicht gevuld met afschuw en bezorgdheid. Maar dat was geen bezorgdheid voor mij, het was voor iets anders.
'Ga maar slapen lieverd.' zei mijn moeder en ze hield me met opstaan.
Gedesoriënteerd strompelde ik naar mijn bed. Mijn moeder sloeg de dekens om me heen, gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep de kamer uit.
Nicolas deed het licht uit.
Nu was ik alleen. Een rilling liep over mijn rug. Ik wilde mijn ogen niet dicht te doen, ik durfde het niet. Toch werden mijn oogleden steeds zwaar en uiteindelijk viel ik toch in slaap.